هفته گذشته نمایشگاه E3 2018 برگزار شد و سازندگان طبق معمول هر سال تریلرهای سینمایی و گیم‌پلی زیادی را به نمایش گذاشتند. با توجه به این که ویدیوهای زیادی متتشر شد تصمیم گرفتیم در 10 برتر این هفته، 10 تریلر برتر E3 2018 را با یکدیگر مرور کنیم.
از بچگی عاشق پیش‌نمایش‌ها بودم. آن موقع‌ها بهش می‌گفتند پیش‌نمایش، هنوز کلمه تریلر را به گوشمان نشنیده بودیم. بر فرض هم اگر این کلمه شنیده می‌شد، فکر می‌کردیم مربوط به کامیونی، ماشین سنگین یا همچین چیزی است. سینما که می‌رفتم بیشتر از این که از خود فیلم لذت ببرم، پیش‌نمایش فیلم‌های «پرواز از اردوگاه»، «گروگان»، «یوزپلنگ» جمشید آقای هاشم پور (یا به قول قدیمی‌ترها آریا) را می‌دیدم و با ژانگولر بازی‌های ساده و فوق‌العاده آماتور بازیگرها کلی کیف می‌کردم. هر از گاهی هم که قاچاقی نوار ویدیویی از همسایه‌ای، کسی می‌گرفتیم و در دستگاه VHS می‌انداختیم اول از همه باید همه تریلرها را تماشا می‌کردم، بعد شلنگ تخته انداختن‌های ژان کلود وندام (فرانکی) در رینگ خونین را مورد بررسی کارشناسانه قرار می‌دادم. بگذریم، این ها را گفتم که فقط بدانید چقدر تریلر دوست دارم.
با همه گیر شدن اینترنت، موج نویی از رسانه و خبرگزاری به کشورمان راه باز کرد. بعضی خوب و سازنده، بعضی هم فاسد و مسموم کننده! به بد و خوبش کاری ندارم، ولی تا قبل از آن به شخصه نمی‌دانستم که بازی هم می‌تواند تریلر داشته باشد، البته هر از گاهی چند تا چیز کوتاه از ماهواره خانه پسر خاله‌ام اینا تماشا می‌کردم، اما نمی‌توانستم رویش به عنوان تریلر حساب باز کنم. آخر تا قبل از آن هم چیزی نبود که از آن تریلر ساخته شود! Street of Rage یا Goldent Axe اگر چه اکشن دهه هشتادی بودند، اما پتانسیل تریلر شدن را به هیچ وجه نداشتند. دوره زمانه کنسول پلی استیشن 1 هم که اصلاً اینترنتی در کار نبود. هر خبری از بازی می‌دانستیم از چهارتا مجله آلمانی بود که فامیل‌مان هر از گاهی از آن‌ور با خودش می‌آورد، آن هم اول توسط بنیاد مصادیق مجرمانه پدرم با ماژیک سانسور می‌شد و منم که آلمانی بلد نبودم فقط عکس‌هایش را تماشا می‌کردم. تا این که رسیدیم به نسل هفتم و کنسول پلی استیشن 2.
هم بازی و هم تریلر را عاشقانه دوست داشتم و باورش برایم سخت بود که از دوست‌داشتنی‌ترین ابزار تفریحم تریلر بسازند. اولین تریلری را که دیدم هرگز فراموش نمی‌کنم، GTA III … «اوووف، این دیگه چیه؟ چه گرافیکی داره!» پشت بندش هم مدال افتخار … «اوه! بازی نجات سرجوخه رایانو هم درست کردن! فلانی بیا ببین ماهواره داره چی نشون میده!» (بازی Medal of Honor: Alied Assault بود، اما من چه می‌دانستم آخر!) بعد از آن سه چهار تا تریلر دیگر هم نمایش داده شد که درست و حسابی یادم نمی‌آید چه بودند، ولی این را یادم هست که آن روز یکی از بهترین چیزهای عمرم را تجربه کردم: تریلر بازی.
خدا پدر و مادر مجله‌های خوبی مثل دنیای بازی را بیامرزد که ما را از عقب ماندگی نجات داد. همراه با مجله یک DVD هم عرضه می‌شد که درونش پر بود از تریلرهای جدید و باحال، اما اصل حال هفته بعد از E3 بود! هرچه تریلر جدید می‌آمد را دانلود و در قالب یک دیسک عرضه می‌کردند. آخر با اینترنت حلزونی آن موقع‌ها دانلود همه تریلرها عذابی الیم بود. به هر حال به شخصه بخش بزرگی از گیمر بودنم را مدیون‌شان هستم و از همین جا برای نویسندگان و دست اندرکارانش آرزوی موفقیت دارم. اینترنت که یکم بوی آدمیت گرفت، خودم دست بکار شدم و هرچی تریلر جدید بود را درو می‌کردم. از مزخرف‌ترینش تماشا کرده‌ام تا سینماتیک‌ترین و حماسی‌ترین و بعضی اوقات منشوری‌ترین! (البته بین خودمان بماند.) خوراک ما گیمرها نمایشگاه‌ها و مراسم‌های سالانه است، چه نمایشگاهی هم بهتر از E3. همانطور که خودتان هم می‌دانید، هفته‌ای که گذشت بیست و پنجمین نمایشگاه E3 با کلی خبر و تریلر برگزار شد. ما هم که دست به سینه منتظر سوژه برای 10 برتر بودیم خوراکمان را یافتیم. گفتیم چه از این بهتر که این هفته 10 تریلر برتر E3 2018 را مورد بررسی قرار دهیم تا هم شما در جریان خلاصه اخبار قرار بگیرید، هم 10 برترمان جور شود، هم چهارتا تریلر ببینیم و حالش را ببریم.
فهرست:
معرفی 10 تریلر برتر E3 2018
10 تریلری که در این مطلب قرار گرفته‌اند بر اساس نقطه‌نظر فردی نبوده و از مجموع نظرات تیم پلازا گردآوری شده است. در این مطلب تریلرهایی را مورد بررسی قرار می‌دهیم که ممکن است بازی خوب و مورد انتظاری نداشته باشند، اما به قدری هنرمندانه و زیبا ساخته شده‌اند که تا آخرین ثانیه میخکوبتان می‌کنند. این شما و این 10 تریلر برتر E3 2018.
۱۰- Forza Horizon 4
ویدیو به آرامی آغاز میشود. سکوت حومه شهر، سرسبزی مراتع زیبا، دشت‌های وسیع و گوسفندانی که در حال چرا هستند و یک «مک لارن سنا» که سکوت جاده را می‌شکند. بازی مسابقه‌ای است، ولی چرا اینقدر دوستش دارم؟ من که ریسنگ باز نیستم! شاید از خلوت زیبایی که ویدیو با گذر فصل نشانم می‌دهد، خوشم آمده؛ شاید هم آهنگ متناسبی که همراه با ویراژ در جاده‌های سرسبز بازی پخش میشود مرا مجذوب خودش کرده است. خوبی تریلر این است که اصلاً قصد ندارد پز ماشین‌ها یا سرعت سرسام‌آور و اکشن‌های سینماییش را بدهد. همانند تبلیغات کلاسیک مجلات ماشین، وسایل نقلیه تندرویی را می‌بینیم که در محیط ها و آب و هوای مختلف با یکدیگر رقابت می‌کنند. در برف و بوران، باد و باران، فقط می‌تازند. از تپه‌های پرشیب می‌پرند و سر پیچ‌های لغزنده سبقت می‌گیرند. دوربین لحظه‌ای از زاویه سینمایی خارج نمی‌شود که نکند یک موقع حال منی که ماشین‌باز نیستم گرفته شود. وقتی در آخرین لحظه هاور کرافت غول پیکر بازی را دیدم و 3 تا موتور بالای سر ماشین در نمایی چشم‌نواز پشتک زدند، گفتم عجب صحنه خفنی! Forza Horizon 4 حقش است در رتبه دهم 10 تریلر برتر E3 2018 قرارش دهم.
۹- Gears 5
تا حد زیادی می‌دانستم که قسمت جدید سری Gears of War در E3 امسال معرفی میشود، راستش خیلی هم از این قضیه ذوق زده نبودم. می‌دانستم تریلر هر چقدر هم با حال و سینمایی باشد با خودم می‌گویم خب که چه؟ هیچ کس جای مارکوس فنیکس و رفیق شفیقش دام سانتایگو را برایم نمی‌گیرد. همین اتفاق هم افتاد. بازی معرفی شد و از همه بدتر شخصیت اولش هم زن بود! آخر مگر میشود یک مشت گولاخ کله خر را بردارید و جایش زن بگذارید؟ حالا زن هر چقدر هم سرسخت و حرفه‌ای باشد. کلا سر این قضیه با زن‌ها و حرکات فمینیستی مشکل دارم. ولی انصافاً به این جور مسائل توجهی نکنیم تریلر خیلی خوب است. سکانس‌ها بقدری سینمایی ساخته شده‌اند که لحظه‌ای فکر نمی‌کنید قرار است کنترل یکی از این شخصیت‌ها را خودتان به عهده بگیرید. جدا از این لحظات از پیش کارگردانی شده، این شخصیت‌ها و نحوه دیالوگ‌گویی‌شان است که سبب شد Gears 5 را در 10 تریلر E3 2018 قرار دهم. سکانس مکالمه مارکوس فنیکس با کیت را یک بار دیگر تماشا کنید، تا وقتی به کیت می‌گوید «گردنبند مال مادربزرگته؟» اندوه را از چشمانش بخوانید. بعید می‌دانم حتی «دیو باتیستا» هم که نسخه انسانی مارکوس است بتواند این سکانس را اینقدر خوب بازی کند. در نیمه دوم تریلر آرامش تمام شده و طوفان آغاز میشود. سیلی از سکانس‌های اکشن را پشت هم مشاهده می‌کنیم که یک سری سوال بی‌جواب در ذهنمان می‌کارند، به گونه‌ای که دوست دارید همین لحظه کنترلر دستتان بود تا ببینید قضیه از چه قرار است. دلیل کابوس‌های کیت چیست؟ آیا لوکاست‌ها دوباره باز می‌گردند؟ اگر این طور است چه ارتباطی با کیت دارند؟
۸- Jump Force
نمی دانم چه مرگم است. از یک طرف حوصله فرهنگ جاپون و بازی‌های جاپونی را ندارم، از طرفی هرجا می‌چرخم باز هم به این چشم بادامی‌ها می‌رسم. شاید اگر DNA ام را مورد بررسی قرار دهند یک رگم به این جاپونی‌های عشق اختاپوس می‌رسد. هیچ وقت با انیمه و بازی‌هایشان ارتباط بر قرار نکردم ولی به خاطر مرضی که خدمتتان عرض کردم باز هم سراغشان می‌روم. وقتی تریلر Jump Force را پلی کردم حتی 1 درصد هم احتمال نمی‌دادم در 10 تریلر برتر E3 2018 قرارش دهم؛ گیرم من گذاشتم، بچه‌های تحریریه چه می‌گویند؟ لابد فکر می‌کنند عقلم را از دست داده‌ام. یک بار که تریلر را تماشا کردم، با خودم گفتم: «بذار یک ساعت بگذره، الان گرمی حالیت نیست، بی خودی خوشت اومده!» دوباره که تماشا کردم، دیدم اوضاع دارد بدتر هم میشود؛ گفتم تا رتبه‌اش را بالاتر نکشیدم همین جایگاه هشتم را برایش کنار بگذارم. تریلر Jump Force اولین ویدیویی بود که باعث شد از یک بازی ژاپنی موهای تنم سیخ شود. آخر این ژاپنی‌ها خیلی ادعای حماسه دارند اما اصلاً بلد نیستند تریلر حماسی بسازند (حماسه‌هایشان به درد خودشان می خورد.) راوی داستان از همان اول جریان را تعریف می‌کند تا هضم چیزی که قرار است ببینیم برایمان راحت‌تر باشد. اتفاقی افتاده که شخصیت‌های مانگا از انیمه‌های مختلف مثل Naruto و Dragon Balls و One Piece را در یک جا جمع آوری کرده و تنها راه نجات دنیا همکاری این قهرمانان است. نروتو، لافی، سون گوکو جدی‌تر از همیشه به میدان نبرد یورش می‌آورند و یک موسیقی فوق‌العاده حماسی در پس‌زمینه پخش میشود. راستش وقتی در آخر ویدیو لایت یاگامی و ریوک را دیدم، می‌دانستم که آخر کار خودم را می‌کنم و اسم بازی را در فهرست این هفته می‌آورم؛ دیدن دوباره تریلر بهانه‌ای بود که دوباره حالش را ببرم.
۷- The Quiet Man
کنفرانس اسکوئر انیکس شروع شده است. من و دوستم امیدی به تریلرهای حماسی نداریم، امیدی به معرفی IP جدید هم نداریم. ناگهان شیشه‌ای می‌شکند، سایه شخصیتی شکل می‌گیرد و فیلمی از شهری شلوغ نمایش داده میشود. «لابد باز هم برای VR یه بازی مزخرف دیگه درست کردن!» یک جوانک قرتی با چهره‌ای شبیه به جوانی‌های جارد پادالاکی (سم وینچستر در سوپرنچرال) کلاهش را بالا می‌زند و به چند ولگرد خلافکار نزدیک میشود. تهدیدش می‌کنند که گورش را گم کند، او اهمیتی نمیدهد و پاکت در دستش را روی سطل زباله میگذارد و با اشاره می‌فهماند که گوشش نمی‌شنود. لحظه‌ای که صدای محیط بم میشود از حالت لم داده خارج می‌شوم و با اشتیاق بیشتری ادامه ویدیو را تماشا می‌کنم. ولگرد‌ها به مرد جوان نزدیک می‌شوند و ویدیو به انیمیشن بازی تغییر شکل می‌دهد. همین 10 ثانیه مبارزات سینمایی The Quiet Man که به سبک عناوینی مثل بورن نمایش داده میشود کافی است که این جمله ورد زبانم شود: «سکوت بلندترین صداست!»
۶- Spider-Man
نمردیم و یک تریلر سیاه هم از مرد عنکبوتی دیدیم. البته سیاه بودن تریلر دلیل قرار دادن بازی در 10 تریلر برتر E3 2018 نبود. چه بسا تریلرهایی که از فاز شاد و شنگول‌شان فاصله گرفتند و از عرش با کله به فرش سقوط کردند. اما بعید می‌دانم Spider-Man به این سرنوشت دچار شود. شاید تریلرش یکی از طولانی‌ترین ویدیوهای امسال بوده باشد اما ثانیه‌ای نیست که حوصله‌تان سر برود. از بخش اولی که Spider Man وارد زندان میشود و یکی پس از دیگری زندانی‌های شورشی را با حرکات فوق‌العاده تکنیکی و زیبایش ناکار می‌کند، ته دلمان یک استرسی وجود دارد که حس می‌کنیم هر لحظه قرار است اتفاق بدی بیافتد. البته اسپایدی را که می‌شناسید در تلخ‌ترین لحظه زندگیش بیخیال شوخی نمی‌شود. حین مبارزات حتی یک حرکت تکراری هم مشاهده نمی‌کنیم که نشان‌دهنده طیف وسیعی از حرکات مبارزه‌ای است که برای بازی در نظر گرفته شده است. مکانیک تار تنیدن Spider Man برای تعقیب و گریز به قدری خوش‌ضرباهنگ و هیجان‌انگیز ساخته شده که از بچه دماغوی 8 ساله تا پیرمرد 60 ساله طلبه میشود حداقل پنج دقیقه از بازی را تجربه کند. نورپردازی و الکتریسیته، تخریب‌پذیری محیط و امواج دریای خروشان برای گرافیک یک گیم‌پلی باورکردنی نیست. حرکات اسپایدرمن به قدری با دقت پرداخته شده‌اند که حتی یک لحظه شما را از تجربه سینمایی جدا نمی‌کنند. پس از این که Spider Man کمی با Rhino و Electro موش و گربه بازی می‌کند، برخلاف همیشه برگ عوض میشود؛ دیگر از پایان خوش خبری نیست! آخر تریلر را ببینید تا معنای سناریوی سیاه را درک کنید. تونی استارک کجایی که اسپایدرمنتو کشتن!
۵- For Honor
بازیش که به درد نمی خورد. بعید است این DLC هم تعریفی داشته باشد. اما تریلر سینمایی‌اش! امان از این تریلرهای مهندسی شده سینمایی که نفس آدم را بند می‌آورند. آخر چرا ما از این کارها بلد نیستیم؟ مگر چه کاری دارد؟ مگر چقدر سخت است؟ لابد خیلی … به تریلر For Honor به چشم بازی نگاه نکنید، آن را یک موزیک ویدیو به نام «یورش آتش» در نظر بگیرید. تریلر با محوریت مرگ ساخته شده است، با محوریت سفر روح. محتوای آهنگ زیبایی که همزمان پخش میشود، حال و روز اتفاقات تریلر را به شیواترین زبان ممکن روایت می‌کند (توجه کرده‌اید موسیقی چقدر در زیبایی یک تریلر تأثیر گذار است؟) کارگردان از این بهتر نمی‌توانست یک جناح جدید را برای بازی معرفی کند. زمان برای یک جنگجوی صلیبی از حرکت می‌ایستد و او سفر کوتاهش را بین کشت و کشتار اطرافش آغاز می‌کند تا به طوفان اژدهای چین برسد. تنها یک روح می‌تواند از دید یک دانای کل تمام اتفاقات اطرافش را نظاره‌گر باشد. در آخر تریلر به این اصل می‌رسیم که زندگی می‌تواند چقدر بی‌ارزش باشد؛ از لحظه‌ای که جنگجو سفرش را آغاز کرده، با تیغ شمشیر یک فرمانده چینی کارش تمام شده و روحی بی‌کالبد است که در اطراف پرسه می‌زند. خودتان تریلر را یک بار دیگر ببینید؛ من باز هم بغضم گرفته الان است که گریه کنم.
۴- Ghost of Tsushima
آخیش بالاخره یک دل سیر Ghost of Tsushima دیدم. خیلی منتظرش بودم و دقیقاً هم همین را از ساکر پانچ می‌خواستم؛ یک نمایش درست و درمان از گیم‌پلی. این از آن ویدیوهایی بود که چند بار هوس کردم در جایگاه اول 10 تریلر برتر E3 2018 بگذارم، ولی بقیه تریلرها را که دیدم حس کردم کمی بی‌انصافی است. فرهنگ ژاپنی را استودیوهای غربی بهتر ارائه می‌دهند. دلیلش را نمی‌دانم، ولی شاید به این خاطر است که ما با شرق دور خیلی فاصله داریم و از آنجایی که خودمان خیلی از بازی‌سازی سرمان نمی‌شود باید یک بازی‌ساز غربی این فرهنگ عجیب و غریب را برایمان ترجمه کند. حس و حال بازی حتی از آن چیزی که فکر می‌کردم هم بهتر بود. «جین» همانند «گرالت» اسب خودش را دارد و سوار بر آن در علفزارهای طلایی تسوشیما می‌تازد. مثل یک سامورایی تنها با متجاوزان کشور می‌جنگد و مثل یک نینجای چابک از سقف روی سرشان خراب میشود. ولی بیشتر از گیم پلی فوق‌العاده زیبا، این وسعت مناظر و عمق تصویر است که با روح و روان‌تان بازی می‌کند. حس تعلیقی که قبل از اولین شمشیری که جین می‌کشد و رقص برگ‌های پاییزی یا به اصطاح جاپونی‌ها «کویو» در چکاچاک کاتانای جین و ماساکو هر عاشق سینمایی را یاد فیلم‌های آکیرا کوروساوا می‌اندازد.
۳- Anthem
از الکترونیک آرتز اصلاً خوشم نمی‌آید. مطمئنم به خاطر سیاست‌های پول پرستانه‌اش در این انزجار تنها نیستم. پس از Mass Effect Andromeda نسبت به بازی‌سازیش هم نا‌امید شدم. تریلر Anthem را سال پیش که دیدم ککم هم نگزید. خب که چه؟ یک مشت سربازی با لباس‌های فوق پیشرفته به شکل Mass Effect در محیط های الکی خوشگل می‌چرخند و با اسلحه‌های فوق خفن‌شان هیولا شکار می‌کنند. قبلاً هم از این جور چیزها زیاد دیده بودم. امسال هم که در کنفرانس EA نوبت به نمایش Anthem رسید حواسم جای دیگر بود، اصلاً نفهمیدم کی شروع شد! یک موزیک آرام پیانو در پس‌زمینه پخش می‌شد و یک راوی زن داشت برای خودش چیزی تعریف می‌کرد و من هم کله‌ام در گوشیم بود. تا این که ضرباهنگ گفتارش همزمان با موزیک تغییر کرد، سازهای الکترونیک و کوبه‌ای اضافه شدند. گویا تدارک طوفانی سهمگین را می‌دیدند که پیانو با روحیه لطیف تاب مقاومت در مقابلش را نداشت؛ «یکم وایسا، من این آهنگو می‌شناسم؛ این Uprising از Muse (که خیلی دوستش دارم) لعنتیه!» گوشی را نمی‌دانم کجا پرت کردم فقط در مرورگرم دنبال تب پخش زنده مراسم بودم. تریلر از هر چیزی که دم دستش می‌آمد ساز موسیقی ساخته بود، ولی می‌دانستم این همه‌اش نیست و در آخر باید از فرط هیجان از جایم بلند شوم و داد بکشم. نمودار هیجان تریلر از پایین رو به بالا بود و همچنان هم داشت بالاتر می‌رفت. ولی موقعی به نقطه اوجش رسید که یکی از سربازان همراه با کلمه «They» مشتش را به زمین کوبید و ضربات درام با هر بخش تریلر (حتی نعره هیولا) خودنمایی کردند و تندتر شدند تا جایی که همراه با ویدیو فریاد زدم: «We Will Be Victorious دادادام دادادام دادادادادادادام…»
۲- The Last of Us Part II
وقتی گوستاوو سانتائولایا را در سالن کنفرانس سونی دیدم می‌دانستم یکی از عناوین 10 تریلر برتر E3 2018 جور شده است. وقتی با گرافیک تریلر روبرو شدم با خودم گفتم «یکی از سه تا بالایی‌ها میشه»؛ حدسم هم درست بود. آخر مگر ناتی داگ چیز بد هم می‌سازد؟ می‌دانستم که پروتاگونیست بازی این بار الی است، اما فکرش را هم نمی‌کردم که این بشر اینقدر بی‌رحم باشد. ناتی داگ به شکل زیرکانهای هرکاری می‌کند تا تریلرهایش حال و هوای سینمایی‌شان را حفظ کرده و چشم هر غیر گیمری را جذب سکانس‌های فوق خفن‌شان کنند. بر خلاف اکثر بازی‌ها که کم کم میزان استرس را افزایش می‌دهند، The Last of Us Part 2 پس از یک سکانس شاد مستقیماً و بدون هیچ معطلی به خشن‌ترین بخش بازی جهش می‌یابد. این همان جایی است که قند در دل طرفداران آب میشود، چون می‌دانند خوشی تمام شده و آن زخم لذتبخش‌شان دوباره سر باز کرده است، همان زخمی که ناتی داگ با کشتن سارا در قسمت اول روی روحمان کشید و هر از چندگاهی رویش نمک پاشید تا هوشیار باشیم و با چشم باز به دنیای سیاهش بنگریم. ما گیمرها موجودات مریضی هستیم؛ دوست داریم با احساساتمان بازی شود؛ دوست داریم بازی کاری کند که بیشتر بگرییم تا این که بخندیم؛ دوست داریم زخم بخوریم تا بتوانیم با قدرت زخم بزنیم. این کاری است که The Last of Us همیشه با ما کرده و در این تریلر هم تکرارش می‌کند. الی شکننده‌تر از جوئل نشان می‌دهد که مطمئناً المان‌های بقای بازی را بیش از پیش تقویت خواهد کرد. تنش تریلر هنگامی آغاز میشود که الی توسط یکی از افراطی‌ها از زیر ماشین به بیرون کشیده میشود و باید با شیوه‌های مختلف از چنگ دشمنانش فرار کند. به جرأت می‌توانم بگویم که اگر تمام The Last of Us Part 2 مثل این ویدیو باشد، دوست دارم کس دیگری آن را بازی کند و من مثل یک فیلم سینمایی فقط تماشایش کنم. هیچ سکانسی در تریلر اضافه نیست و هر حرکتی که الی انجام می‌دهد فقط و فقط در خدمت جذب مخاطب ساخته شده که در این هدف بسیار هم موفق بوده است. حرفم را قبول ندارید؟ این 10 تریلر را رندوم به یک نفر نشان بدهید، شک نکنید که The Last of Us Part 2 را به عنوان شماره اول انتخاب می‌کند (اما من نه، من یکم مرض دارم!)
۱- Death Stranding
می‌دانم، خودم هم می‌دانم که در سرتان چه می‌گذرد. لابد می‌گویید «آخر مرد حسابی The Last of Us را می‌گذاری دوم بعد Death Stranding را به عنوان شماره اول 10 تریلر برتر E3 2018 انتخاب می‌کنی؟» یک لحظه شلوغش نکنید تا توضیح بدهم؛ اولاً که نویسنده خودم هستم و آخر هر مطلب هم یادآوری می‌کنم که فهرست بر اساس سلیقه شخصی گردآوری شده است، پس دوست دارم سر این قضیه دیکتاتورانه برخورد کرده و حرف خودم را سبز کنم (مشکلی دارید در کامنت‌ها بنویسید!) دوماً The Last of Us Part 2 چه چیز جدیدی داشت؟ حرفم را بد برداشت نکنید؛ تریلر به قدری سینمایی و جان‌دار ساخته شده بود که حتی فن‌های متعصب ایکس باکس را جذب جلوه‌های زیبایش می‌کرد، اما قبول دارید ما همه مسخ شدگان هنر ناتی داگ هستیم؟ وقتی چیزی رو می‌کند کاری به تازگی و کهنگی ایده‌اش نداریم، با خودمان می‌گوییم چون فضایش سینمایی است پس باید باحال باشد! آخر مگر سینما خودش چیست؟ الأن هالیوود کجاست؟ مگر غیر از این است که فیلم‌های صدر باکس آفیس همیشه ابرقهرمانی‌اند و به کفر ابلیس هم نمی‌ارزند؟ سری به باکس آفیس بزنید تا حساب کار دستتان بیاید، اصلاً نیاز نیست بازی برای زیبا بودن شبیه به سینما باشد. بازی باید بازی باشد، یک تجربه ناب و بی‌همتا که مشابهش را هیچ کارگردانی نتواند در فیلم‌هایش خلق کند. کاری که کوجیما همیشه می‌کند؛ چیزی می‌سازد که در هیچ کالبدی جز بازی‌های ویدیویی نمی‌گنجد، حتی اگر کسی هم عزمش را جذب کند نمی‌تواند فیلمی با ساختار بازی‌های کوجیما بسازد. بارها برایم پیش آمده که از یک آهنگ پس از یک بار گوش کردن خوشم آمده و پس از چهار-پنج بار گوش کردن دیگر سراغش نرفتم، اما برعکس بعضی مواقع آهنگ‌هایی را شنیده‌ام که حتی فکرش هم نمی‌کردم که روحم را لمس کنند و اینقدر برایم خاطره‌ساز شوند، اما با هر بار شنیدنش بیشتر خودم را درونش یافتم. تریلر Death Stranding از جنس همان تجربه است؛ باید بارها تماشایش کنید تا از سوالات بی‌جوابی که سرتان را درد می‌آورند کیفور شوید. کاری به بخش بقای تریلر ندارم که به نظرم فوق العاده ساخته شده است.
سم با بازی نورمن ریداس با کوله‌باری از رنج در پشتش در سفری مرموز با انواع سختی‌های محیطی روبرو میشود (بدبخت ناخن پایش را هم می‌شکند.) اما تمام بحثم برای زیبایی تریلر روی بخش دوم و پرتنش‌تر تریلر است؛ چیزی که باعث شد Death Stranding را شماره اول 10 تریلر برتر E3 2018 قرار دهم. با تماشای سه‌باره و چهار‌باره تریلر به‌قدری در ذهنم سوالات عجیب و غریب شکل گرفت که خودشان می‌توانند موضوع یک 10 برتر دیگر باشند. «لئا سیدو» بازیگر جدیدی بود که در این ویدیو معرفی شد و کلی سوال جدید با خودش همراه داشت. عکس‌العمل سیخ‌های روی شانه زنی که سیدو نقشش را بازی می‌کند به محض خطر و صحبت‌هایش در رابطه با آلرژی پدیده Chirality (دست سانی) و کهیری که روی بدن سم پس از مشاهده رد دست‌های غول‌پیکر زده میشود، معماهای فسفرسوزی هستند که باعث می‌شوند بارها تریلر را تماشا کنید. باران‌های شتاب‌دهنده‌‌ای را می‌بینیم که زمان را به سرعت جلو می‌برند و علف را در کسری از ثانیه پژمرده می‌کنند. عکسی را می‌بینیم که سم، یک زن مسن شسته‌رفته و یک دختر مرموز با صورتی نا‌معلوم را در خود جای داده است. در آخر ویدیو «لیسا وگنر» را برای اولین‌بار مشاهده می‌کنیم که به زن درون عکس بی‌شباهت نیست اما چرا در واقعیت جوان‌تر است؟ آیا او مادر کلونی از سم است؟ پس سم چرا از او مسن‌تر به نظر می‌رسد؟ آیا سم تحت‌الشعاع باران‌های شتاب‌دهنده زمان قرار گرفته و پیرتر شده؟ آن بچه نوزاد دیگر کیست؟ چرا تمامی سایه‌هایی که سم را دنبال می‌کنند بند ناف و کودکی مشابه به سم دارند؟ نکند سم هر بار که می‌میرد به یکی از آنها تبدیل میشود؟ آن قدر در ذهنم چرا و آیا می‌چرخد که تا دو صفحه دیگر هم برایتان حرف دارم. لپ مطلب این که Death Stranding مرموزترین، چندش‌آورترین، زیباترین و در عین حال ترسناک‌ترین و غم‌انگیزترین تریلری بود که دیدم. حتی با وجود این که اشک چشم نورمن ریداس و لئا سیدو مربوط به آلرژی مرموزی در بازی است و ربطی به اندوه ندارد، باز هم باعث میشود لحظه‌ای قلبم بگیرد. این همه دلیل برایتان آوردم هنوز قبول ندارید Death Stranding باید شماره اول 10 تریلر برتر E3 2018 باشد؟
امیدوارم از مطلب این هفته نهایت لذت را برده باشید. باز هم یادآوری می‌کنم 10 برتری که خواندید حاصل سلیقه و تجربه شخصی بوده و اگر در E3 امسال تریلری نظرتان را جلب کرد که احساس می‌کنید باید در 10 تریلر برتر E3 2018 آورده شوند با ذکر دلیل نظرتان را با ما به اشتراک بگذارید.
