به زودی شاهد خواهیم بود مچ بند های هوشمند برای درمان سرطان و نظارت روی فعالیت های بیماران سرطانی مورد استفاده قرار گیرند. این پیش‌بینی نتیجه تحقیقات انجام شده توسط محققان حوزه سلامت و سرطان است.
اندرو هندیفار، مدیر بخش پزشکی سرطان پانکراس در انستیتو جامع سرطان امریکا است و در این مورد می‌گوید:
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های پیش روی پزشکان در مورد درمان سرطان پیشرفته، دست‌یابی به وضعیت سلامتی و سطح کیفی سلامت جسمانی بیماران سرطانی در طول روند درمان است. از آنجایی که بیشتر بیماران وقت خود را در خانه یا محل کار می‌گذرانند و گاهی مراجعه به پزشک در زمان‌های برنامه ریزی شده انجام نمی‌شود، ارزیابی کاملی از روند بهبود سلامتی آن‌ها صورت نمی‌گیرد.
هندیفار، محقق اصلی تحقیق و جیلیان گرشام، دانشجو دکترای تکمیلی در مرکز انستیتو سرطان، نویسنده اصلی مقاله حاصل از این پژوهش بوده‌اند. مقاله به صورت آنلاین در مجله Digital Medicine منتشر شده است. جامعه آماری این تحقیق، 37 بیمار از مرکز انستیتو درمان سرطان انتخاب شدند و به هر یک از آن‌ها دستبند سلامتی داده شده بود تا همیشه به جز مواقعی که حمام باشند و شنا می‌کنند در باقی موارد آن را به دست داشته باشند. نتایج در سه مرحله مختلف از دوره درمان از بیماران جمع‌آوری شدند. در نهایت، پس از پایان آخرین مرحله، بیماران به مدت 6 ماه تحت نظر قرار گرفتند تا روند پیشرفت بیماری و شانس بهبودی در آن‌ها بررسی شود.
برای مقایسه نتایج به دست آمده با جامع آماری که بدون استفاده از دستبند تحت درمان قرار گرفته‌اند، پرسشنامه‌های ملی بهداشت و درمان بررسی شد. در این پرسشنامه‌ها سؤالات متداولی که توسط دستبند سلامتی ثبت می‌گردد از بیماران پرسیده می‌شود نظیر کیفیت خواب، احساس درد، بی‌قراری و خستگی. نتایج به دست آمده از هر دو متد سنجش کاملاً علمی و بر حسب دو روش متداول مقایسه داده‌های پزشکی با عناوین اختصاری KPS و ECOG ارزیابی و مقایسه شدند.
گرشام در مورد نتایج مقایسه دو روش نظارت بر وضعیت بیماران این چنین می‌گوید:
نتایج به دست آمده از مقایسه داده‌های آماری دو روش نشان می‌دهد که پوشیدنی‌های سلامتی می‌توانند به عنوان یک تصحیح کننده داده‌های مربوط به فعالیت‌های فیزیکی که بر اساس طبیعت انجام آن‌ها توسط بیماران قابل اندازه‌گیری دقیق نیستند، در نتایج پزشکی لحاظ شوند. از این رو، می‌توان بررسی‌های لازم برای مواردی همانند راه رفتن و بالا و پایین آمدن از پله را نیز در بهبود سلامتی بیماران دارای سرطان پیشرفته لحاظ کرد. افزایش تعداد قدم‌ها نشان داده است که عوارض جانبی در بیماران و تعداد دفعات بستری شدن آن‌ها در بیمارستان کاهش داشته است.
وی افزود:
همچنین پزشکان با استفاده از این پوشیدنی‌های هوشمند خواهند توانست اثرات جانبی که دارو می‌تواند بر روی فعالیت روزانه بیماران داشته باشد را ارزیابی و بررسی کنند. همچنین بررسی فعالیت‌های فیزیکی بیمار، پزشک را زودتر از حالت کنونی، در مورد عوارضی که دارو ممکن است روی بیمار داشته باشد آگاهی دهد و به او این اطمینان را بدهد که می‌تواند قبل از بروز مشکل اقدامات پیشگیرانه انجام دهد.
گام بعدی، بررسی طولانی مدت بیماران بیشتر و انواع مختلف سرطان‌ها خواهد بود. مسلماً داده‌های به دست آمده از تحقیقات پیش روی نیز با اطلاعات گرداوری شده از بیماران و بیمارستان مقایسه خواهند شد. هندیفار در این مورد و آینده تحقیقات امیدوار است و می‌گوید:
امید داریم، نظارت توسط پوشیدنی‌های هوشمند بر روی بیماران سرطانی در نهایت باعث توسعه درمان‌های فردی و برنامه‌های ورزشی شود که ممکن است باعث افزایش تحمل‌پذیری بیماران در طول درمان و همچنین افزایش شانس آن‌ها برای بهبودی کامل شود.
ما در آغاز راه تکامل پوشیدنی‌های هوشمند و مراقبت‌های پزشکی توسط آن‌ها هستیم. با توسعه زیر ساخت‌های لازم در خصوص ارتباطات مخابراتی می‌تواند نه تنها بیماران سرطانی بلکه دیگر افراد را نیز از لحاظ پزشکی تحت نظر داشت تا قبل از وقوع اتفاقات ناگوار و مشکلات احتمالی، اقدامات پزشکی روی آن‌ها صورت بگیرد. با ادامه و گسترش این روش، درمان‌های مخصوص هر بیمار سرطانی بر اساس نوع سرطان و زندگی او تعریف می‌شود و نظارت همیشگی بر روی او خواهد بود. این نظارت بیانگر ارائه خدمات مفیدتر و جامعه‌ای سالم‌تر است.