اگر از مخاطبان فیلم‌های هالیوودی باشید، حتماً صداهایی که کامپیوترها در صحنه هک کردن یک سیستم تولید می‌کنند را به یاد دارید. آیا کامپیوتر شما هم می‌تواند به این ظرافت آلودگی صوتی ایجاد کند؟
در سال‌های 1980 تا 2000 زمانی که کامپیوتر به صورت فراگیر در بین مردم شناخته نشده بود، کارگردانان، با استفاده از رایانه کارهای خارق‌العاده‌ای انجام می‌دادند. کارهایی شامل تولید یک صدای خاص، باز کردن یک فایل، کشیدن صفحه به پایین یا حتی روشن کردن صفحه کامپیوتر از جمله ایده‌پردازی‌های مخصوص کارگردانان هالیوودی بود.
هر چیزی که روی صفحه‌نمایش ظاهر می‌شود، همراه با صداهای بیشتری نسبت به تعداد کاراکترهای تایپ شده است. خب باید به کارگردان حق داد که از ترفندهای سینمایی برای جذاب شدن فیلم استفاده کند. در سال 1983 کمتر کسی می‌دانست که اگر قرار باشد تایپ کردن صدا داشته باشد باید هر کاراکتر فقط یک صدای کوتاه تولید کند نه یک زنجیره صدای بیپ.
بیایید برای نمونه نگاهی به فیلم معروف پارک ژوراسیک اسپیلبرگ در سال 1993 بیاندازیم:
کارگردانان با ایجاد صداهای خاص، قصد داشتند به مخاطبان خودشان القا کنند که هنرپیشه پشت کامپیوتر، در حال انجام کار حساسی است و یا کامپیوتر همانند تلویزیون نیست و می‌تواند اعمال خارق‌العاده انجام دهد. این در حالی است که تنها کاری که هنرپیشه انجام می‌داد تایپ کردن و تکان دادن نشانگر روی خط‌های افقی نوشته‌ها بود.
هرچقدر که به سال 2000 نزدیک می‌شویم، افکت‌های صوتی روی کامپیوترها در فیلم‌ها هالیوودی کمتر ولی با کیفیت‌تر می‌شوند. در دهه 1990 صدای یکنواختی که در سال 1983 استفاده می‌شد کمی پیشرفت کرد و تبدیل به چند صدای مختلف هنگام تایپ کردن، پاسخگویی کامپیوتر و صفحه‌کلید شد. هر‌چند گویا هنوز مخاطبان با دیدن این افکت‌ها تحت تأثیر قرار می‌گرفتند.
در سال 1997 تنها 36 درصد از خانواده‌های آمریکایی توانستند در خانه‌های خودشان کامپیوتر داشته باشند؛ اما در یک جهش بزرگ در سال 2015، حدود 86.8 درصد خانواده‌های آمریکایی در منازل‌شان کامپیوتردار شدند. این پیشرفت آمار باعث شد دید مردم که روزی با یک کلیک کردن و تایپ کردن هنرپیشه روی نمایشگر، هیجان‌زده می‌شدند، عوض شود. دیگر کارگردانان نمی‌توانستند با یک صدای وزوز برای باز کردن یک فایل در کامپیوتر، مخاطبان خودشان را از صندلی بلند کنند. اما هنوز هم صداهای عجیب‌وغریب همراه با جلوه‌های ویژه در فیلم‌های دهه 2000 تکرار شد. این فرایند شاید در حال حاضر پوچ به نظر برسد اما در زمان خودش، یک جلوه ویژه محسوب می‌شد.
جدای از این فیلم‌ها، تصور کنید که واقعاً کامپیوترهای ما این صداها را از خودشان تولید می‌کردند. زندگی ماشینی ما تبدیل به کابوسی پرسروصدا می‌شد. با هر کلیک و تایپ کردن صدایی به وسعت چند خانه ایجاد می‌شد. عملاً این ویژگی باعث می‌شد کامپیوترها همیشه خاموش بمانند. این در حالی است که در سال‌های گذشته کارگردانان دوست داشتند این ویژگی را برای ما به‌عنوان یک عنصر افسانه‌ای نشان دهند. ناامیدکننده است که این افکت‌های صوتی در فیلم‌های اخیر هم دیده می‌شوند. نگاهی به فیلم کلاه سیاه (Blackhat) تولید سال 2015 (بله درست خواندید 2015) بیاندازید، شاید تحت تأثیر افکت‌های استفاده شده بوسیله کارگردان قرار بگیرید:
اما چرا؟ آیا کار با کامپیوتر بدون سروصدا می‌تواند برای مخاطب خسته‌کننده باشد؟ یا هنوز افرادی وجود دارند که نمی‌دانند کار کردن با یک کامپیوتر نیاز به صداهای خاص ندارد؟ سؤال‌های دیگری هم هستند که همگی در یک جمله خلاصه می‌شوند: هالیوود تا کی می‌خواهد کامپیوترهای پرسروصدا را در فیلم‌هایش بکار گیرد؟
پاسخ دقیقی برای این سؤالات وجود ندارد اما می‌توان حدس زد که هالیوود می‌خواهد علاوه بر مخاطبان جوان خودش که با جلوه‌های ویژه جلب کرده است، طرفداران قدیمی‌اش که به کامپیوترهای پرسروصدا عادت دارند را هم کنار خود داشته باشد.
شاید وقت آن رسیده است که کارگردانان، فیلم‌نامه‌نویسان و مدیران جلوه‌های ویژه به آمار خانواده‌هایی که کامپیوتر دارند نگاهی بی‌اندازند و دست از ایجاد کردن صداهای اذیت‌کننده و غیرواقعی بردارند. همه ما از کامپیوتر استفاده می‌کنیم و در جیب‌های خودمان موبایل‌هایی داریم که به‌اندازه همان کامپیوترهای پرسروصدا می‌توانند کارهای مختلف انجام دهند. این افکت‌ها تقریباً به نوعی توهین به هوش مخاطب است. امیدواریم در سال‌های آینده شاهد این‌گونه صداهای نابه‌هنجار و خلاف واقعیت نباشیم.
در ضمن برای مشاهده ویدیوهای بیشتر از فیلم‌های هالیوودی که کامپیوترهای پرسروصدایی دارند می‌توانید به منبع این خبر مراجعه کنید.
ما هم با شما کاملا موافق هستیم