PlayerUnknown’s Battlegrounds از نمای نزدیک

PlayerUnknown’s Battlegrounds پدیده ی بی چون و چرای امسال دنیای گیم است. این بازی با آنکه هنوز عملا کامل نشده، توانسته همه ی رکوردها را بشکند و با فروش بیش از 20 میلیون نسخه، بازی های بزرگی همچون Call of Duty که سال ها برای خود طرفدار جمع کرده اند را پشت سر بگذارد.

پیش تر پیدایش PlayerUnknown’s Battlegrounds را بررسی کردیم و دیدیم چگونه به این سطح رسیده است. در اینجا نگاهی به تار و پود بازی و همچنین ویژگی های آن می اندازیم در کنار مشاهده ی تریلرهای اصلی و گیم پلی بازی، PUBG  را زیر ذره بین می بریم.

بازی آنلاین و مولتی پلیر « میدان های نبرد بازیکن ناشناس» یا  PlayerUnknown’s Battlegrounds که به اختصار PUBG خوانده می شود، یک بازی شوتر PvP (بازیکن در برابر بازیکن) در ژانر سبک اکشن است. این بازی اساسا بر مبنای سبک « شکوه نبرد» یا battle royale ساخته شده و عمده ی جذابیت خود را مدیون این سبک است.

صد بازیکن در یک نقشه بزرگ رها می شوند که پر است از امکانات و ابزار و غنیمت. بازیکنان که در ابتدا تقریبا دست خالی وارد نقشه (که معمولا یک جزیره است) شده اند باید با بهره گیری از هر آنچه در جزیره پیدا کرده اند یکدیگر را از بین ببرند تا در نهایت یک نفر باقی بماند.

تریلر اصلی بازی را اینجا تماشا کنید:

بازیکنان می توانند به تنهایی وارد بازی شوند یا در کنار دیگران یک تیم تشکیل دهند. حداکثر ظرفیت هر تیم چهار نفر است و یک تیم می تواند با از بین بردن 96 بازیکن دیگر به صورت گروهی برنده ی مسابقه شود.

این سبک را پیشتر در بازی هایی همچون DayZ دیده بودیم اما PUBG به معنای واقعی کلمه به سبک battle royale جان بخشید و خلق این شاهکار ( که هنوز کامل نشده) موفقیت های بی پایانی را نصیب سازندگان آن می کند.

ساخت نسخه ی اولیه ی بازی توسط استودیوی Bluehole انجام شده اما مدیریت و توسعه ی آن توسعه شرکت هم نام بازی یعنی PUBG Corporation انجام می گیرد.

جذابیت و شیرینی PUBG از ماهیت ساده و روان این بازی سرچشمه می گیرد. PUBG  شما را در یک تورنومنت نفس گیر کشتن و کشته نشدن قرار می دهد. تورنومنتی که به شدت نیازمند تمرکز، خلاقیت، مهارت و دقت است، با این حال روند بازی با نوعی سادگی همراه است که باعث می شود در عین داشتن هیجانی در حد سکته، در PUBG احساس راحتی کنید.

PUBG هیچگونه تشریفات اضافی ندارد و بی درنگ شما را به قلب خطر می فرستد. 100 بازیکن پس از پیوستن به سرور وارد بازی می شوند و باید از روی هواپیما با چتر به یک جزیره ی 8 کیلومتر در 8 کیلومتر بپرند. این نقشه ی بسیار بزرگ، کاملا حساب شده طراحی شده است.

پس از وارد شدن به PUBG تک تک تصمیماتی که می گیرید حیاتی است. حتی پریدن با چتر نجات به نوعی یک انتخاب تعیین کننده است و می تواند بخشی از استراتژی بازیکن باشد. اگر زود بپرید قاعدتا زودتر از دیگران به زمین می رسید و سریع تر رقابت را شروع می کنید. در عین حال هر چه زودتر بپرید از ناحیه ی مرکزی دورتر فرود می آیید. ناحیه ای که با گذشت زمان خطرناک تر می شود و در نهایت نبرد به سمت آن کشیده خواهد شد.

اگر خیلی دیر بپرید با دیگر بازیکن ها فاصله ی زیادی پیدا می کنید. در این صورت می پیش از ورود به درگیری زمان بیشتری دارید و می توانید خودتان را پیدا کنید. پریدن در مرکز نقشه به ویژه در شهرهای بزرگ که بیشتر بازیکنان در آن پیاده می شود شما را به قلب خطر خواهد برد.

در هنگام رسیدن به زمین چشمتان به انبوه بازیکنانی که در نواحی اطراف محل فرود شما هستند می افتد و ناگهان تنش در وجودتان بالا می رود. با رسیدن به زمین ناگهان آشفتگی به وجود می آید، همه به دنبال تفنگ و تجهیزات می گردند و خیلی زود صدای شلیک از برخی نواحی شنیده می شود.

بهترین وسیله برای نگهداری از تجهیزات کوله پشتی است. می توانید چند وسیله ی حفاظتی مانند کلاه پلیسی و جلیقه ی ضد گلوله به همراه کیت پزشکی، چاقو و انواع سلاح را در آن نگهدارید و با خود حمل کنید.

تریلر گیم پلی بازی را اینجا تماشا کنید:

پراکندگی آیتم ها در نقشه به صورت تصادفی انجام می شود. بیشتر بازیکنان ابتدا دنبال یک تفنگ خوب هستند، پیدا کردن تفنگ مناسب قطعا مفید است اما به هیچ وجه زنده ماندن شما را تضمین نمی کند. بسیار اتفاق می افتد که یک نفر با اسحله ی کمری در نبرد با یک فرد تا دندان مسلح و دارای تفنگ ارتشی SCAR-L پیروز می شود.

تجهیزات تنها نیمی از نبرد است، نیمه ی دیگر به نحوه ی اندیشیدن بستگی دارد. طراحی PUBG به گونه ای است که عمده ی عوامل تعیین کننده انسانی هستند و دخالت عناصر مصنوعی و پیش ساخته در سرنوشت بازی بسیار اندک است. به همین خاطر، ساختار PUBG بسیار طبیعی است و این خود یکی از جذابیت های اصلی این بازی است.

در بازی موش و گربه ی PUBG هرکس بهتر باشد زنده می ماند هرکس ضعیف تر باشد از بین می رود. پیروزی در این بازی تنها به دو عامل بستگی دارد: شانس و مهارت. اول خارج از کنترل افراد است به همین خاطر تنها راه پیروزی مهارت است و در مسیر مهارت، کسی جلوتر است که بهتر از فکرش استفاده کند.

چاشنی شانس اجازه نمی دهد، افراد مطابق سطح مهارت پشت سر هم قرار بگیرند و بازی خسته کننده شود. با کم شدن شمار بازیکنان، یک میدان نیروی لرزان بازیکنان باقیمانده را مجبور می کند به یکدیگر نزدیک شوند و با هم رو در رو شوند.

با وجود اینکه بازیکنان تقریبا هیچگاه پیروز نمی شوند عطش پیروزی در همه وجود دارد. حتی اگر زود کشته شود به آسانی می توانید وارد یک بازی جدید بشوید. اگر به صورت تیمی بازی کنید و کشته شوید می توانید با وارد شدن به مود تماشاچی، بازی هم تیمی های خود را مشاهده کنید.

درون میدان نیروی متحرک روی نقشه، یک ناحیه ی مرگ وجود دارد که گاهی مورد حمله ی هوایی قرار می گیرد. این ناحیه در نقشه ی کوچک کنار صفحه با رنگ قرمز علامت گذاری شده است. این ساز و کار ویژه امکان به کار گیری استراتژی های مختلف و وقوع سناریوهای متعددی را به وجود می آورد.

برخی از بازیکنان به آرامی در حاشیه ی مرز ناحیه ی امن حرکت می کنند و مانند یک شکارچی ماهر کسانی را که سراسیمه در حال فرار از منطقه ی خطر هستند شکار می کنند. به طور کلی دو رویکرد را می توان در سبک battle royale به کار گرفت. یکی رفتن به دنبال دیگران و از بین بردن آن ها و دیگری پنهان شدن و دوری از خطر تا حد ممکن.

برخی از بازیکنان به ساختمان ها می روند و در آن ها پنهان می شوند. آن ها آنقدر در محل اختفای خود می مانند که مرز میدان نیرو به آن جا برسد و مجبور شوند آنجا را ترک کنند. با اینکه رویکرد دوم در ظاهر بهتر به نظر می رسد، بهترین روش برای موفقیت استفاده از ترکیب دو رویکرد است.

به همان اندازه که احتیاط برای زنده ماندن لازم است، رویکرد تهاجمی هم در بازی حیاتی است. شاید باورش سخت باشد ولی در بسیاری از مواقع یک مسابقه در کمتر از نیم ساعت به پایان می رسد. اینکه یک مسابقه ی شوتر با نقشه ی بسیار بزرگ و 100 بازیکن که می توانند در ساختمان های بیشمار پنهان شوند چطور ظرف 20 دقیقه به پایان می رسد برای بسیاری معماست.

این معما با کمی دقت در روند کار بازیکنان حل می شود. رویارویی تصادفی با یک رهگذر و پیروزی در نبرد ناگهانی که به کشتن طرف مقابل می انجامد نوعی اشتیاق برای تکرار این رویداد را در بازیکن به وجود می آورد. بازیکن به راه می افتد تا کسی را پیدا کند و از بین ببرد و بالاخره هم پیدا می کند. اگر بازیکن در این مبارزه پیروز شود عطشش بیشتر می شود و به راه خود ادامه می دهد و اگر شکست بخورد و کشته شود، از بازی بیرون می رود و این عطش در کسی که او را کشته به وجود می آید.

این انگیزه ی دائمی بازیکنان را همواره در حرکت نگه می دارد، به تدریج بازیکنان مبتدی کنار می روند و افراد ماهرتر یا خوش شانس تر می مانند. اما این افراد هم خیلی زود با هم رو به رو می شوند و مسابقه ظرف 20 دقیقه به پایان می رسد.

این سرعت در روند کار یکی از نقاط قوت PlayerUnknown’s Battlegrounds است. زیرا باعث به وجود آمدن نوعی عطش برای بازی بیشتر می شود، این عطش در همه به وجود می آید. کسانی که اوایل بازی کشته شده و بیرون رفته اند احساس می کنند بدشانسی آورده اند و در فرصت بعدی حتما تا انها می روند. آن هایی هم که تا اواخر بازی حضور داشته اند احساس می کنند تنها چند قدم با برنده شدن فاصله دارند.

تنها کسی که واقعا طعشش سیراب شده و احساس می کند اشباع شده برنده ی بازی است؛ یعنی 1 نفر از 100 نفر. 99 نفر دیگر همچنان تشنه ی بازی بیشتر هستند. این جادوی battle royale است که PlayerUnknown’s Battlegrounds موفق شده با اجرای درست آن به راحتی و ظرف چند ماه بزرگان دنیای گیم را پشت سر بگذارد.

عمده ی فرآیند و سرنوشت بازی بر مبنای انتخاب های انسانی است و به همین خاطر تکراری نمی شود مثلا اینکه کجا فرود می آیید، به کدام سمت می روید و با دیدن یک نفر از دور چه تصمیمی می گیرید.  طراحان PUBG با هوشمندی تمام آن قسمت غیر انسانی را هم طوری ساخته اند که تکراری نباشد. محل ظاهر شدن آیتم ها، جای قرار گرفتن سلاح ها، داشتن کوله پشتی همه و همه تصادفی است بنابراین هر بار متفاوت از دفعه ی گذشته است.

این رویکرد هوشمندانه باعث شده PlayerUnknown’s Battlegrounds اصلا خسته کننده و تکراری نشود. با وجود وسعت بیش از حد نقشه، جستجو برای سلاح و تجهیزات اصلا خسته کننده نیست، بلکه بر عکس، فکر اینکه این بار چه اسلحه ای پیدا می کنم و با آن باید چطور بازی کنم این روند را بسیار جذاب کرده است.

بازیکن هر بار که وارد مسابقه ای می شود، حال و هوای جدیدی را تجربه می کند، یک بار خود را در جنگل و میان درختانی می بیند که ممکن است پشت هر کدام دشمنی پنهان شده باشد، یک بار خود را در شهر و میان ساختمان های بیشمار درگیر یک تیراندازی خطرناک می یابد و بار دیگر خود را در یک اتاق زیرشیروانی می یابد و شنیده شدن کوچکترین صدایی خبر از نزدیک شدن بیگانه ای می دهد.

سازندگان PlayerUnknown’s Battlegrounds برای طبیعی تر کردن بازی از هیچ عنصری دریغ نکرده اند. وسایل حمل و نقل یکی از این عناصر است که در PUBG نقش مهمی دارد، به ویژه با توجه به نقشه ی بسیار بزرگ بازی. بازیکن می تواند به عنوان بخشی از استراتژی خود، برای رفتن از یک ناحیه به ناحیه ی دیگر از ماشین های مختلف استفاده کند.

اما استفاده از وسیله ی نقلیه به همان اندازه می تواند خطرناک هم باشد، زیرا باعث جلب توجه می شود. بسیار اتفاق می افتد که بازیکن سوار بر وسیله ی نقلیه با شلیک دیگران می میرد. در عین حال، ماشین های PUBG گاهی بسیار به درد آدم می خورد، مثلا در هنگام مواجه شدن با یک حریف قدر مثل بازیکنان ماهر و مجهز یا تیم های چهار نفره، می توان برای فرار از ماشین استفاده کرد.

PUBG به شکلی ماهرانه از صدا برای ایجاد تنش و هیجان در بازیکن استفاده کرده و بر خلاف مسابقه های سبک Call of Duty که فرد در آن به همه چیز شلیک می کند، در PUBG بازیکن شش دانگ حواسش را جمع می کند تا در صورت نزدیک شدن دشمن از طریق صدا متوجه شود.

در حین بازی متوجه نکات ریزی می شوید و پس از مدتی یاد می گیرید چطور از آن ها استفاده کنید. این نکات ریز به شما می گوید که قبلا کس دیگری در این مکان بوده است؛ یک در باز، ریخت و پاش غیر معمول وسایل یا باز بودن غنیمت ها نشانه ی این است که باید باید هشیار باشید.

رفتن به لابی پیش – بازی (pre-game lobby) و پیوستن به تیم، همه ی این شرایط را تغییر می دهد. انجام PUBG به صورت تیمی یک دنیای کاملا متفاوت و جداگانه دارد. بازی تیمی پر است از شرایط و تجارب و جذابیت هایی که اصلا در دنیای بازی انفرادی وجود ندارد.

در بازی تیمی آزادی عمل فرد برای تصمیم گیری و انتخاب روش هایی مانند پنهان شدن، فرار کردن، کمین کردن، استفاده از ماشین و … را محدود می کند و در عین حال احساس امنیت بیشتری به بازیکن می دهد. دیگران کمتر به فکر حمله به تیم ها می افتد و اگر بخواهند با کسی رو در رو شوند ترجیح می دهند یک بازیکن تنها باشد.

تمامی این لایه ها در کنار هم شوتری را می سازد که هوشمندی طراحانش باعث شده تجربه ی بقا در یک ماجرای اکشن جذابیت بی نظیری پیدا کند. PlayerUnknown’s Battlegrounds نمود کاملا متفاوت و جدید از بازی اکشن شوتر به وجود آورده، یک بیان نو. این بیان تازه همانقدر که برای گیمرهای کهنه کار و حرفه ای جذاب است، برای تازه کاران و تازه واردان هم مثل عسل شیرین است.

PlayerUnknown’s Battlegrounds به لحاظ اجرایی و مکانیکی هم بسیار فوق العاده ساخته شده و می توان آن را یک شاهکار شش دانگ دانست. کلیدهای اصلی و کاربردی بسیار عالی انتخاب شده اند، کلید های عوض کردن نما بین اول شخص و سوم شخص، کلیدهای عوض کردن سلاح و تغییر حالت بدن همان جایی هستند که باید باشند.

رابط کاربری بازی بسیار ساده و روان ساخته شده طوری که انتخاب، استفاده و تقسیم آیتم ها و غنیمت ها به سادگی کلیک کردن و کشیدن با موس انجام می شود. PUBG در مواردی، دقت و کیفیت طبیعی بودن را فدای سادگی و سهولت در روند بازی می کند. امکان دسترسی به تجهیزات مختلف و خواندن نقشه در هنگام حرکت در کنار مواردی مانند ارفاق سخاوتمندانه ی بازی هنگام سقوط از ارتفاع نشان می دهد که هدف اصلی PUBG تجربه کردن شکوه ِ نبرد است.

PlayerUnknown’s Battlegrounds هنوز تمام داشته های خود را رو نکرده است. اضافه شدن نقشه های متفاوت، افکت های آب و هوایی و بازی در شب مواردی هستند که سازندگان PUBG وعده ی آن را برای 2018 داده اند.

2017 بدون شک سال PlayerUnknown’s Battlegrounds است اما این بازی در 2018 به یک شوتر تمام عیار تبدیل خواهد شد. آن زمان شاید هیچ چیز جلودار PUBG نباشد و بازی هایی مانند Call Of Duty که سال ها در سبک شوتر سروری می کردند حسرت جایگاه PUBG را بخورند.