براساس گزارشی، افراد مبتلا به دیابت و پیش‌دیابت که زمان خواب کمتری دارند، کارکرد شناختی به مراتب ضعیف‌تری نسبت به افراد با زمان خواب بیشتر نشان می‌دهند.
براساس پژوهشی که ژورنال آکتا دیابتولوژیا (Acta Diabetologica) منتشر کرده، مبتلایان به دیابت و پیش‌دیابت (یا پری دیابت) که زمان کل خواب (مقیاس مدت زمانی که عملا فرد خوابیده است) کمتری دارند، کارکرد شناختی به مراتب ضعیف‌تری نسبت به افراد با بازده خواب بهتر نشان می‌دهند. دکتر سیریمون ریتوراکول (Sirimon Reutrakul) دانشیار غدد درون ریز، دیابت و متابولیسم دانشگاه ایلینوی در کالج پزشکی شیکاگو و همچنین سرپرست نویسندگان مقاله مزبور می‌گوید:
تاثیرات شناختی کیفیت خواب نامناسب برای دیابتی‌ها، به مراتب بدتر است. بیمارانی که می‌دانیم از قبل، در معرض پیشرفت اختلال شناختی به خاطر سابقه دیابت هستند.
در مطالعات قبلی از دیابت به عنوان عامل مختل‌کننده شناختی و افزایش‌دهنده ریسک زوال عقل یاد شده است. مطالعاتی نیز دریافته‌اند که اختلالات خواب که میان مبتلایان به دیابت، رایج و شایع است نیز به اختلال شناختی مربوط می‌شوند. ریتورالکول و تیم پژوهشی‌اش رابطه بین خواب و کارکرد شناختی در بیماران با تلرانس گلوکز غیرعادی، یعنی بیماران با تلرانس گلوکزی مختل که نشانه پیش‌دیابت است را با بیماران مبتلا به دیابت بالینی بررسی کردند.
مجموعا 162 نفر در این تحقیق شرکت داشتند که از این میان، 81 نفر مبتلا به دیابت نوع 2 و 81 نفر مبتلا به پیش‌دیابت بودند. میانگین سنی شرکت‌کننده‌ها 54.8 سال بود. طول خواب و زمان کل خواب (بازده خواب) که مقیاس مدت زمانی است که عملا فرد خوابیده است و شاخص مهم کیفیت خواب محسوب می‌گردد، با ثبت اکتی گرافی (actigraphy) هفت روزه تک تک شرکت‌کننده‌ها به دست آمدند. اکتی گراف (actigraph) دستگاهی است که به مچ بسته شده و حرکت را می‌سنجد. برای استفاده در مطالعات خواب، دوره‌های خواب همان دوره‌های زمانی بدون حرکتی هستند که اکتی گراف ثبت می‌کند.
کارکرد شناختی با پرسشنامه ارزیابی شناختی مونترال (Montreal Cognitive Assessment) یا MoCA ارزیابی شد. تمام افراد از لحاظ آپنه خواب انسدادی بررسی شدند (آپنه خواب، نوعی اختلال است که در آن وقتی راه تنفس و عبور و خروج هوا به صورت موقتی مسدود می‌شود، فرایند خواب متوقف می‌گردد).
محققان دریافتند که میانگین مدت زمان خواب، شش ساعت در هر شب و میانگین بازده خواب 82.7 درصد بود (یعنی 82.7 درصد زمان صرف شده در رختخواب در خواب سپری شده است). آنها همچنین دریافتند که مدت خواب و همچنین شدت آپنه خواب انسدادی تشخیص داده شده، ارتباطی با کارکرد شناختی محاسبه شده با پرسشنامه MoCA ندارند. با این وجود، بازده بهتر خواب با نمره بهتر کارکرد شناختی در مبتلایان به دیابت و پیش‌دیابتی‌ها ارتباط داشت. محققان همچنین رابطه‌ای بین نمره پایین‌تر کارکرد شناختی با ابتلا به دیابت یافتند.
ریتورالکول در سخنان پایانی خود به این نکته اشاره داشت که:
این پژوهش نشان می‌دهد که بازده پایین‌تر خواب، رابطه مستقلی با کارکرد شناختی پایین‌تر در بیماران مبتلا به تلرانس گلوکز غیرعادی دارد. مطالعات آتی باید به این مسئله بپردازند که آیا کمک کردن به بهتر خوابیدن این بیماران موجب بهبود کارکرد شناختی در آنها خواهد شد؟
سخن پایانی
برای اطلاع بیشتر از اخبار علمی با پلازا همراه بمانید، شما همچنین می‌توانید در بخش نظرات، دیدگاه خود را با ما به اشتراک بگذارید.