یادگیری زبان آکادمیک است. تنها پس از چند صدسال، حالا زبان انگلیسی جفری چاسر (Chaucer)، نویسنده بریتانیایی، برای کتابخوان های امروزی عجیب و غریب است. عواملی که باعث تغییرات در زبان می شوند، آشنا هستند. رابطه با زبان های دیگر: تسلط پیدا کردن روم باستان باعث شد تا زبان لاتین در سراسر اروپا گسترش یابد. نیازهای جدید: تغییرات در حوزه فناوری نیازمند تشکیل کلمات جدیدی همچون اینترنت هستند.
تحقیقی که اخیرا انجام شده، نشان می دهد که مکانیزم غافلگیرکننده و جدیدی در پس تغییرات زبانی وجود دارد: ژن ها. گروهی از محققان دانشگاه ییل (Yale) آمریکا در تحقیقات خود به وجود گروهی از ژن ها تحت عنوان DCDC2 پی بردند که پیش از این گمان می شد که این ژن ها چگونگی پردازش حروف در مغز را مورد تغییر و تحول قرار می دهند. به نظر می رسد که این ژن ها در تغییرات زبانی در دوره های زمانی هزار ساله، نقش دارند.
کوین تانگ، زبانشناسی که در این تحقیق حضور داشته، می گوید:
«از قدیم، گمان می رفت که تغییرات زبانی و همین طور یادگیری زبان ربطی به ژن ها و ژنتیک ندارد، اما این امر حالا تغییر کرده است.»
محققان سعی کردند تا با استفاده از چندین فرضیه موجود در مورد ژن مورد نظر تحقیق کنند.
اول اینکه، DCDC2 ژنی است که تقریبا در تمام مهره داران وجود دارد. این ژن به قسمت پردازش صدا در مغز متصل است. برای مثال، یکی از انواع این ژن با پدیده نارساخوانی (dyslexia) مرتبط است. در یکی از تحقیقات، بعد از این که دانشمندان این ژن را در موش ها حذف کردند، پرتاب نورون های عصبی دقت کمتری پیدا کرد.
به نظر می رسد که این دقت عصبی همچنین برای شنیدن صدای «واج ها و حروف بی صدا» نیز اهمیت دارد. حروف صدادار نیز در این قضیه استخراج شدند، اما حروف بی صدا باعث قطع شدن صدا می شوند. بنابراین، دقت در این حروف نکته ای کلیدی است. علاوه بر این، تحقیقات قبلی نشان داده بودند که بخشی از ژن DCDC2 تحت عنوان READ1 بر روی روند پردازش زبان در انسان ها تاثیرگذار است.
هر زمان که یک سلول در بدن انسان کپی می شود، دی ان آ موجود در سلول قبلی در سلول جدید نیز کپی می شود. اشتباهات پیش می آید، اما هنگامی که برای عملکرد بدن اختلالی ایجاد نمی کنند، از سلولی به سلول دیگر و از والدین به فرزندان منتقل می شوند. هنگامی که یک ژن در گونه های دیگر هم یافت می شود، به آنها «آلل» (alleles) گفته می شود. یکی از مثال های خوب در این زمینه، نوع گروه خونی است: افراد یک ژن خونی را از هر کدام از والدین بیولوژیک خود دریافت می کنند. اگر نوع خون شما AB است، این بدان معناست که یک آلل از گروه خونی A و یک آلل از B دارید؛ اگر گروه خونی شما A است، این یعنی شما دو آلل از گروه خونی A دارید.
DCDC2 همچنین شامل آلل می شود: دو مورد که بخش READ1 موجود در کد ژنتیک را دارند و یکی که ندارد. محققان با استفاده و مطالعه روی نوع توزیع این انواع ژن ها در بدن انسان، به واقعیت رسیده اند: آلل های دارای READ1 کمتر در والدینی یافت می شود که یکی از اقوام دور آنها اهل آفریقا است.
نتیجه تحقیق
گروه مورد نظر با کار روی تحقیقات می خواستند ببینند که آیا زبان انسانی هیچ ارتباطی با DCDC2 و پردازش حروف بی صدا دارد یا خیر. آنها 43 گروه ژنتیکی مجزا را مورد بررسی قرار دادند که در میان آنها، ایرلندی، ژاپنی، نیجریه ای و فنلاندی بودند. آنها به این نتیجه رسیدند که انواع ژن DCDC2 نوع READ1 در آنهایی که در زبان گفتاری خود حروف صدادار بیشتری دارند، قوی تر است. این امر حتی برای فاصله جغرافیایی نیز موثر است و بدان معناست که جمعیت های نزدیک به هم و همسایه با تعداد حروف صدادار کمتر، بسیار کم پیش می آید که دارای این ژن باشند. همچنین هیچ ارتباطی میان ژن و حروف صدادار نیست که این امر تحت تاثیر DCDC2 به نظر نمی رسد.
این امر نشان نمی دهد که آیا ژن ها یادگیری زبان را تعیین می کنند یا خیر و یا اینکه مردم خاصی در یادگیری زبان های خاص مستعدتر هستند. آنچه در این تحقیق مشخص شده، نوعی اثر ژنتیکی مشخص است که منجر به ایجاد تفاوت های کوچک و غیر قابل تشخیص در طی مدت هزار سال می شود. به این مسئله به عنوان عاملی دیگر بنگرید که نشان می دهد آیا یک زبان در نوع گفتار آرام، به صداهای کوتاه و یا نسبتا بلند تمایل می یابد یا خیر.
البته، هر نوع تاثیر روی یک زبان خاص می تواند کمتر از عوامل فرهنگی به نظر برسد که به صورت معمول موضوع تحقیقات زبانشناسان بوده است. در حال حاضر، اثر چیره بودن روم باستان روی زبان های مختلف دیگر قاره اروپا دیده می شود. تکامل استعاره های مختلف را به این طریق می توان ردیابی کرد.
اما اگر، این یافته ها همچنان ادامه یابند، فرضیات تکامل زبانشناسی باید به صورت مداوم به روز شوند تا انتخابگرهای طبیعی و اصلی که همان ژن ها هستند در این تحقیق ها بیایند.