محققان استرالیایی و هندی بازوی رباتیک Arm-A-Dine ساخته‌اند که روی قفسه سینه فرد نصب می‌شود و با توجه به حالت چهره افراد به آنها غذا می‌دهد. این ربات با هدف تقویت تجربه اجتماعی غذا خوردن طراحی شده است.
حتما برای شما هم پیش آمده که در میهمانی‌ها بقدری پرخوری می‌کنید که نمی‌توانید از جایتان جم بخورید. در چنین مواقعی برای اینکه صبح روز بعد مست و گیج از خواب بیدار نشوید، منطقی‌ترین کار این است که دست از خوردن بردارید و بخوابید تا صبح روز بعد برای دور دوم پرخوری نفسی تازه کرده باشید. اما فکرش را بکنید که تکنولوژی می‌توانست کمکی بکند. تصور کنید یک مدل بازو رباتیک روی قفسه سینه‌تان نصب شود و کافی است که فقط دهان‌تان را باز کنید تا لقمه خوشمزه وارد دهان‌تان شود. چه دنیای عالی می‌شد.
هرچند که هنوز این مدینه فاضله جذاب و دلربا محقق نشده است اما محققان هندی و استرالیایی با دستگاه جدیدشان بنام «Arm-A-Dine» تحقق این رویا را یک قدم نزدیکتر کرده‌اند. این دستگاه یک بازوی رباتیک است که روی سینه فرد نصب می‌شود که می‌تواند لقمه‌‌های غذا را از روی میز بردارد و در دهان فرد بگذارد.
البته قرار نیست که این ربات آنقدر غذا به شما بخوراند که از فرط پرخوری منفجر شوید، Arm-A-Dine درواقع نمونه اولیه‌ای است که با هدف تقویت تجربه اجتماعی غذا خوردن طراحی شده است. آزمایشگاه Exertion Games در دانشگاه RMIT استرالیا و موسسه طراحی فناوری اطلاعات هند در یک مقاله پژوهشی به این موضوع می‌پردازند که چطور بیشتر فناوری‌های غذا به تهیه غذا توجه دارند نه تجربه غذا خوردن.
در دنیایی که محققان همواره درباره «اپیدمی تنها شدن» هشدار می‌دهند و مردم با استفاده از گوشی‌های هوشمند غذا سفارش می‌دهند و در کسری از ثانیه بدست‌شان می‌رسد، هدف Arm-A-Dine این است که به انسان یادآور شود که غذا خوردن یک رویداد اجتماعی است. تجربه اجتماعی که هدفش دورهم جمع شدن است.
این بازوی رباتیک نه تنها غذا را از روی میز برمی‌دارد، بلکه تصمیم می‌گیرد که لقمه را به چه کسی بدهد. یک اپلیکیشن تشخیص چهره که روی گوشی هوشمند متصل به این بازو نصب شده حالات صورت و چهره رفیقی که با وی غذا می‌خورید را اسکن می‌کند. اگر شما لبخند بزنید، آن‌وقت این اهرم رباتیک به میهمان‌تان هم غذا تعارف می‌کند؛ اما اگر میهمان چهره درهم بکشد و اخم کند، این میزبان است که باید لقمه را بخورد. اگر حالت چهره نه خوشحال باشد و نه ناراحت، آنگاه بازو در میانه راه می‌ماند و نمی‌داند که لقمه را به چه کسی بدهد.
البته Arm-A-Dine راه درازی تا تجاری شدن دارد و قطعا با محدودیت‌های سخت افزاری مواجه است. این بازو تنها می‌تواند چیزهای مشخصی را بردارد، میزان حرکت و جابجایی‌اش محدود است، و در رابطه با غذا دادن به افراد بنظر می‌رسد که چندان دقیق نباشد. محققان در مقاله پژوهشی اشاره می‌کنند که: «جهت رعایت امنیت فرد، دستگاه لقمه را در فاصله ۱۰ سانتی‌متری صورت فرد نگه می‌دارد».
اما همانطور که در این مقاله پژوهشی اشاره شده، این بازوی رباتیک عجیب و غریب کاملا توانسته است با موفقیت غذا خوردن را به یک تجربه اجتماعی‌تر تبدیل کند. کسانی که این دستگاه را امتحان کردند می‌گویند که استفاده از Arm-A-Dine حس نوستالوژیکی را در آنها زنده کرده است:
این دستگاه من را به دوران کودکی و مواقعی برد که مادرم به من غذا می‌داد.
عده‌ای هم می گویند که این بازوی رباتیک باعث شده که بیشتر روی غذا خوردن متمرکز شوند:
باید دقیقا متمرکز شوم تا بتوانم غذا را بدرستی از روی میز بردارم.
البته ظاهر بدترکیب و زشت این اهرم رباتیک چیزی است که آزمایش کننده‌ها را ناراضی می‌کند چرا که یک وسیله سنگین جلوی بدن و روی سینه نصب می‌شود و نمی‌توانند براحتی حرکت کنند. یکی از آزمایش کننده‌ها می‌گوید:
جالب‌ترین لقمه وقتی بود که این بازو به صورت عجیبی در هوا حرکت می‌کرد. به نظر می‌رسید که انگار بازوی رباتیک شوخی‌اش گرفته و با جابجا کردن لقمه بین دهان من و دوستم دارد با ما بازی می‌کند.
سخن پایانی
پس دفعه بعدی که دور میز غذا می‌نشینید، یادتان باشد که وقتی دوست‌تان اعتراض می‌کند که «غذایت را روی میز نریز» یا «سیب زمینی‌ها رو به صورتم نپاش» فقط کافی است بگویید «دارم تجربه اجتماعی غذاخوردنم را تقویت می‌کنم» بعد هم به غذا خوردن‌تان ادامه دهید. نظرات خود را در پلازا با ما به اشتراک بگذارید.