15 مورد از زشت ترین لباس ها در تاریخ فیلم های ابرقهرمانی!

با بازار داغ فیلم‌های ابرقهرمانی و پوشش‌های مدرن شخصیت‌ها، در این مطلب 15 مورد از بدترین و زشت‌‎ترین لباس ‎‌ها در فیلم‌های ابرقهرمانی را مرور خواهیم کرد. با ما همراه باشید.

نیاز به گفتن نیست که لباس‌ها و پوشش‌های خفن همیشه بخشی حیاتی از فیلم‌های ابرقهرمانی بوده‌اند و در عین حال که بسیاری از فیلم‌های کمیک بوک با یک طراحی لباس معمولی و قابل قبول هم کارشان راه می‌افتد، گاهی اوقات فیلم‌سازان مسیر را به قدری اشتباه می‌روند که کل پروژه را به نابودی می‌کشند. در ادامه 15 لباس ابرقهرمانی را مورد بررسی قرار می‌دهیم که به دلیل طراحی غیرقابل قبول یا فاصله داشتن از کمیک به شکل فاجعه‌ای افتضاح از آب در آمدند.

آنچه در این مقاله می‌خوانید:

زشت‌ترین لباس‌های فیلم‌های ابر قهرمانی

15- جاگرنات (X-Men: The Last Stand)

حتی اگر نقش احمقانه وینی جونز و دیالوگ خشک و خالیش را نادیده بگیریم، طراحی «جاگرنات» در X-Men: The Last Stand بیشتر شبیه شوخی بود تا فیلم! در عین حال که تغییر لباس سرخ و و پرزرق و برق جاگی به چیزی کاربردی‌تر و واقع‌گرایانه قابل درک است، دوبنده مزخرف و خنده‌دار چرمی‌اش با جذابیت و واقع‌گرایی خیلی فاصله دارد. جونز با زره جاگرنات کمی حال و هوای این شخصیت را ارتقا داد، اما با هر نوع چشم‌پوشی کلاهخودش (مهمترین بخش این لباس) شبیه یک کلاه آلومینیومی کهنه بود. حتی با وجود این که در اکثر جاهای فیلم آن را از سرش بر می‌دارد، مشکل همچنان پا برجا است.

14- الکترو (The Amazing Spider-Man 2)

The Amazing Spider-Man 2 بدون تعارف فیلمی خزعبل بود و شخصیت منفی اصلیش، «الکترو» با بازیگری فوق‌العاده مثل جیمی فاکس دست کمی از فیلم نداشت. اما حتی با فرض این که فیلم مسیر مستقل خودش را برای ترسیم این شخصیت پیش گرفته باشد، الکترو هرگز نمی‌تواند چیزی فرای شخصیت خشک و خالی اوایل قرن 21 ظاهر شود. لباس نبرد سیاه هنگامی در فیلم‌های ابرقهرمانی به کار می‌آید که بخش طراحی لباس خالی از ایده‌های نو باشد، اما وقتی پوشش زرد و سبز الکترو در کمیک یکی از به یادماندنی‌ترین و خاطره‌انگیزترین المان‌های این شخصیت محسوب می‌شود، استفاده از لباس سیاه شرم‌آور و احمقانه خواهد بود. کسی نمی‌گوید که فیلم باید صددرصد براساس کمیک باشد، اما به جای این که هر تکه پارچه سیاه و خوفناک دم دستشان را سرهم کنند، مطمئناً جا برای توسعه بیشتر محتوای اولیه وجود داشت. راجع به آن لباس کلاهدار اول هم که اصلاً حرفی نزنیم بهتر است.

13- آپوکالیپس (X-Men: Apocalypse)

طرفداران X-Men حق داشتند که به خاطر نقش‌آفرینی اسکار آیزاک در نقش شخصیت شرور افسانه‌ای کمیک یعنی «آپوکالیپس» در یک ابرقهرمانی حماسی هیجان‌زده شوند، اما این هیجان به محض اولین تصاویر نمایش داده‌ شده به ناامیدی تبدیل شد. آپوکالیپس با رنگ بنفش متالیکش، به مسخره با نقش منفی سریال Power Rangers «ایوان اوزه» مقایسه می‌شد. با این که در فیلم نهایی رنگ شخصیت به آبی متالیک تغییر کرد، همچنان عظمت آپوکالیپس کمیک را نداشت. آپوکالیپس بیشتر شبیه به آدم‌نمایی بوده که یک لباس پرزرق و برق بر تن کرده و مشخص بود که پوشش نیاز کار بیشتری داشت تا بتواند به ابهت شخصیتی مثل «تانوس» برسد. انصافاً تطبیق این شخصیت منفی با قالب سینما کار دشواری است اما قرار دادن یک بازیگر لاغر در لباسی سنگین راه درستی نبود. باید گفت گریم و مزخرفاتی که به آیزاک اضافه شد، فقط شخصیتش را احمق‌تر نشان داد و نتیجه‌ای جز اتلاف وقت نداشت.

12- تینگ (Fantastic Four 2005)

اگر بخواهیم روراست باشیم، فیلم Fantastic Four سال 2005 عنوانی مسخره و خنده‌دار و درعین حال جذاب بود؛ اما قرار بود تبدیل بن گریم (مایکل چیلیکس) به یک غول سنگی یعنی «تینگ» باورپذیر باشد. در عین حال که از لحاظ فنی، این یک لباس نیست (پوستش بدن است)، باید آن را از افتضاح‌ترین تغییر چهره‌هایی سینما دانست. چیلیکس با وجود این که عملکرد خوبی ارائه می‌دهد، حضورش در یک لباس پلاستیکی واقعاً مسخره به نظر می‌رسد. این طور حس می‌کنید سنگ‌های روی بدنش به درد هیچ چیزی نمی‌خورند و فقط تزئینی هستند؛ در صوتی که باید نقش ضد ضربه را برایش ایفا کنند. در فاجعه ریبوت جاش تنک در 2015 حداقل جلوه‌های CGI زیبا به نظر می‌رسند؛ حداقل شبیه سنگ هستند.

11- مالیکت (Thor: The Dark World)

بین همه شخصیت‌های منفی بی سروته دنیای مارول، هیچ کدام به اندازه «مالیکت» Thor: The Dark World خسته کننده نیستند و این مورد در انتخاب لباسش هم نمود می‌یابد. در عین حال که «رونان» (لی پیس) از Guardians of the Galaxy هم آش دهان سوزی نیست، حداقل زره باحال، نقاشی صورت مرموز و چکش خفنی دارد، مالیکت شبیه به یک الف سیاه معمولی است که در بازی‌های نقش‌آفرینی آنلاین کلان یا کارتی می‌بینیم. تمام تیپش در یک زره فلزی طلایی، یک ژاکت نخی نازک و یک کلاهخود خلاصه می‌شود که هیچ کدامشان هم هویتی ندارند. همه این موارد موقعی اعصاب خردکن می‌شود که بفهمید طراحی اصلی مالیکت فوق‌العاده زیباتر بود و می‌توانست مخاطب را بیشتر جذب کند.

10- اما فراست (X-Men: First Class)

«اما فراست» کمیک ایکس من، در مقایسه با نسخه فیلم با بازی جنیوری جونز تفاوت چندانی ندارد؛ با این حال برای استانداردهای فیلم‌های کمیک بوک امروزی، لباس مبتذل و منشوریش کمی غیر مناسب به نظر می‌رسد، مخصوصاً که بازیگری خشک جونز هم هیزم بیشتری به آتش نگاه ابزاری به زنان می‌ریزد. واقعاً فیلمی که جنیفر لارنس، زوئی کراویتز و رز برایان را به جای شخصیت‌های اصلی دارد، باید این قدر خطرناک برای پسران نوجوان ترسیم شود؟ طراحی مجدد به شکلی مبتذل واقعاً عملی بدون فکر از سازندگان بود. شاید که اگر ساخت این فیلم چند سال بعد اتفاق می‌افتاد، به مذاق بینندگان خوش می‌نشست. این جزو معدود مواردی است که وفاداری به کمیک نتیجه‌ای منفی دارد.

9- سایبرگ (Justice League)

سایبرگ هیچ وقت شانس ابرقهرمانی نداشته؛ حتی با وجود این که اولین تریلر Justice League در کمیک کان پس از خاطره بد طرفداران از Batman v Superman، خوب پیش رفت و مورد استقبال قرار گرفت. لباس تماماً CGI سایبرگ (ری فیشر) خیلی بدریخت به نظر می‌رسید. کارگردان فیلم، زاک اسنایدر به سرعت پاسخ داد که جلوه‌های ویژه بصری همچنان در پروسه ساخت به سر می‌برند، اما فیلم سال پیش اکران شد و لباس سایبرگ دقیقاً همان چیز درب و داغان سال قبلش بود. استودیوها و فیلم‌سازان باید این واقعیت را قبول کنند که بازیگران واقعی همیشه به CGI اولویت دارند. با توجه به تلاش زیاد فیشر برای روح بخشیدن به سایبرگ، جلوه‌های زشت و نخ‌نما شده تمام زحماتش را به باد داد. با این تفاصیر فیلم مستقل Cyborg تقریباً منتفی است و احتمال زیاد برای چند سالی، او را نخواهیم دید. اگر یک موقع او را با سروشکلی جدید مشاهده کردید، تعجب نکنید؛ چون ظاهر کنونی‌اش به درد هیچ فیلمی نمی‌خورد.

8- الکترا (Elektra)

2005 نسبت به الأن دوران متفاوتی برای فیلم‌های ابرقهرمانی بود (چون هالیوود آن‌ها را چندان جدی نمی‌گرفت)، اما این عذر موجهی برای لباس شرم‌آور و مبتذل جنیفر گارنر در فیلم مستقل (به شدت مزخرف) Elektra نمی‌شود. همانند اما فراست این فرصتی مناسب برای طراحی مجدد شخصیت نه برای جذابیت بیشتر بلکه برای کاربرد بهتر بود. در عوض گارنر با یک لباس کمیک نیم تنه با شلوار تنگ ترسیم شده که به شکل مضحکی اکثر اعضای حیاتی بدنش را بدون هیچ محافظتی در معرض خطر قرار می‌دهد. خوشبختانه نتفلیکس در ریبوتش از دنیای مارول لباسی شیک‌تر و موجه‌تر بر تن این شخصیت کرد.

7- بیست (X-Men: First Class)

X-Men: First Class فیلمی پراشتباه بود و مطمئنآً با ظاهر سوال برانگیز و نامفهوم جوانی‌های «بیست (نیکلاس هولت) و «میستیک» (جنیفر لارنس) خیلی از طرفداران را متعجب کرد. بیست موجودی خشمگین و پشمالو است و تماشای این که یک هیولای بی‌رحم باید یک لباس زشت زرد و آبی را مثل باقی اعضای گروه به تن کند، واقعاً مضحک است. خوشبختانه بیست در Days of Future Past و Apocalypse ظاهر کمتر احمقانه‌ای دارد، اما هر بار که روی صحنه ظاهر می‌شود به جای القای حس حماسی، خنده‌دار جلوه می‌کند.

6- پانیشر (The Punisher 1989)

در عین حال که اکثر فیلم‌های این فهرست به عناوین ابرقهرمانی پرهزینه اختصاص دارند، نسخه 1989 The Punisher با بازی دولف لانگرن بزرگترین گناه را در حق شخصیت مبدأش مرتکب می‌شود: فیلم بی‌شرمانه طرح جمجمه سمبولیک «پانیشر» را از روی تی‌شرتش حذف کرد. این مورد به این جهت آزاردهنده است که در واقع انتخاب لانگرن به عنوان شخصیت «فرانک کسل» خیلی هم بی‌راه نبود و باقی پوشش و تیپ شخصیت با کمیک اصلی جور در می‌آمد؛ اما جمجمه سمبل این شخصیت است که حتی طرافداران کمیک هم دوستش دارند، پس حذفش مسماً یک حماقت محض خواهد بود. جالب این که، این مورد تصادفی اتفاق نیفتاد و تصمیمش طی بازنویسی فیلم‌نامه اتخاذ شد. با توجه به این که لباس پانیشر به خاطر تصویر جمجمه وسط سینه‌ بین باقی ابرقهرمانان آسان‌تر شناسایی می‌شود، سازندگان با چنین حرکتی گور خودشان را کندند.

5- انچنترس (Suicide Squad)

اگر از Suicide Squad به عنوان یک فیلم تو خالی یاد می‌شود، دلیل خوبی برایش وجود دارد؛ اما با این که «جوکرش» با بازی جرد لتو چنگی به دل نمی‌‎زد، حداقل زرق وبرق داشت، منحصربفرد بود و با چیزهایی که در گذشته دیدیم تفاوت داشت. می‌پرسید طراحی انچنترس (افسونگر) چگونه بود؟ با خوب بودن خیلی فاصله داشت. پوشش من درآوردی کلاسیک-مدرن مزخرف این شخصیت، نه در نوآوری حرفی برای گفت دارد و نه کاربرد. متأسفانه اوضاع با صحنه‌های CGI آخر فیلم که ظاهر انچترس را تغییر می‌دهند، از بد هم بدتر می‌شود. در مجموع باید گفت سیر تا پیاز این شخصیت و پایان‌بندیش ایراد دارد، اما همه این‌ها به کنار، لعنتی جذاب هم نیست!

4- گرین لنترن (Green Lantern)

چند سال قبل از این که لباس تمام دیجیتال سایبرگ باعث شود خون گریه کنیم، رایان رینولدز با لباس تمام CGI گرین لنترن خودش را مضحکه خاص و عام کرد. مارتین کمپل نمی‌خواست تن «هال جوردن» یک لباس پلاستیکی بپوشاند؛ در عوض به هنرهای کامپیوتری و لباس‌های VFX رو آورد. به این ترتیب که رینولدز یک لباس مخصوص موشن کپچر می‌پوشید و تمام جلوه‌های کامپیوتری روی تنش ترسیم می‌شدند. متأسفانه نتیجه به شکل شرم‌آوری مصنوعی و غیرواقعی به نظر می‌رسید. جلوه‌های ویژه با هزینه 200 میلیون دلاری به شدت کارتونی به نظر می‌رسیدند و حتی ماسک لعنتی هم با استفاده از CGI طراحی شده بود. با نگاه به نیمه پر لیوان، فیلم حداقل چند شوخی باحال برای Deadpool فراهم کرد و امیدواریم اگر یک موقع کمپانی برادران وارنر به فکر ساخت ریبوت این شخصیت در دنیای DC افتادند از اشتباهات گذشته‌شان درس گرفته باشند.

3- کت وومن (Catwoman 2004)

اوایل قرن بیست و یکم خیلی با ابرقهرمانان مونث مهربان نبود؛ Catwoman سال 2004 یک فاجعه تاریخی است که به خاطر نویسندگی، کارگرانی، بازیگری و حتی لباس ابرقهرمانی خنده‌دارش زرشک زرین می‌گیرد. خدا پدر و مادر هلی بری را بیامرزد که حداقل یک فیلم کمدی برایمان نمایش داد، اما لباسش خیلی زیاده روی کرد. طرفداران اغلب لباس شخصیت را با پوشش هالووین دختران در کلوپ‌های شبانه مقایسه می‌کنند. این طور به نظر می‌رسید که هلی بری، به جای ایفای نقش کت‌وومن لباسش را نمایش می‌دهد. چند تکه پارچه برای پوشاندن بالاتنه، یک شلوار تنگ چرمی سیاه با جای چنگ، یک جفت دستکش سیاه بلند و ماسکی با گوش‌های بزرگ گربه: شاید فیلم با یکی از این المان‌ها خیلی آسیب نمی‌دید، اما همه‌شان با هم؟ لباس کت وومن با اختلاف یکی از بی‌سروته ترین لباس‌های ابرقهرمانی در فیلم‌های کمیک است و در عین حال که حسابی به تن هلی بری نشسته، بیشتر از این که جذاب باشد، احمقانه به نظر می‌رسد.

2- هر کسی که در فیلم حضور داشت (Batman & Robin)

ای وای که از کجا باید شروع کرد؟ Batman & Robin جوئل شوماخر اساساً یکی از گران‌ترین، فشن شوی فاجعه بار در تاریخ وجود بشر است و هر بخش از لباس ابرقهرمان و شخصیت شرور فیلم به یک خنده غیرقابل کنترل منجر می‌شود. بگذارید داستان را با شخصیت‌های شاخص فیلم شروع کنیم: بتمن بیچاره (جورج کلونی) و رابین (کریس اودانل) که شوماخر علاوه بر اضافه کردن تکه‌های عضله و سیکس پک، یک جفت نوک سینه هر روی لباسشان قرار داد، بیشتر شبیه دلقک‌های درون سیرک هستند. راجع به لباس بت وومن (الیشا سیلورستون) هم هیچ صحبتی نمی‌کنیم، چون خودتان می‌توانید ماجرا را حدس بزنید. اوضاع شخصیت‌های شرور هم اگر خیلی بدتر از بتمن و تیمش نبود، چندان تعریفی نداشت: لباس یخی مستر فریز (آرنولد شوارتزنگر) بچه‌گانه و شلخته به نظر می‌رسید، پوشش «پویزن آیوی» (اوما ترومن) هم شبیه لباس هالووینی بود که مادرش در شب قبل با چرخ خیاطی خانه دوخته باشد.

1- ددپول (X-Men Origins: Wolverine)

و در آخر می‌رسیم به افتضاح‌ترین لباس ابرقهرمانی تاریخ فیلم‌های سینمایی و گریمی که خشم طرفداران ایکس من را به همراه داشت. انصافاً رایان رینودلز به درستی برای نقش انتخاب شده بود اما در X-Men Origins: Wolverine مجبور شد یک چیز مزخرف را نه یک بار بلکه دو بار به تن کند. «وید ویلسون» در نمایش اولیه فیلم یک تی شرت آستین حلقه‌ای قرمز، یک جلیقه سیاه و شلواری سبز به تن دارد؛ همین! این لباس حتی به کمیک‌های قدیمی هم نزدیک نیست، کاملاً واضح است که وارد یک فروشگاه پوشاک زنجیره‌ای شدند و یک تی‌شرت قرمز دم دستشان آمد و گفتند: «آهان، خودش است». اوضاع موقعی بدتر می‌شود که «ددپول» در آخرین بخش فیلم دوباره به اسم «اسحله XI» احیا می‌شود: دهانش دوخته شده، روی بدنش خطکشی‌های احمقانه با ماژیک مدرسه دیده‌ می‌شود و یک شلوار یوگا هم تنش کرده‌اند تا به قول خودشان تیپش خفن جلوه کند. این شخصیت از آن زمان به بعد با «باراکا» از بازی Mortal Kombat مقایسه می‌شد و حتی به او لقب «باراکاپول» هم داده بودند. البته رینولدز در نهایت انتقامیش را از این مترسک مضحک می‌گیرد، اما تاریخ هرگز فراموش نخواهد کرد.

کلام آخر

کدام یک از این لباس‌های زشت و خنده‌دار، حالتان را بیشتر به هم می‌زنند؟ نظرتان را با ما به اشتراک بگذارید.