Wolfenstein تکه ای از امریکای دهه ی 1960 را در خود دارد؛ یک شهر کوچک، یک غذاخوری شلوغ و دوستان پرحرف همراه با صدای رژه ی روز 4 جولای (سالروز استقلال امریکا) و سربازانی که با یونیفرم های اتو کشیده در خیابان اصلی شهر رژه می روند و زن مو طلایی که با پیشخدمت غذاخوری شایعه های داغ شهر را مرور می کند. هنگامی که زن موطلایی بلند می شود تا غذاخوری را ترک کند رو به شما می کند و می گوید: « اوه عزیزم لطفا به عمه بگو چند برده ی گردن کلفت و قوی برای فروش دارم ». جمله ای که نه جو امریکای دهه 1960 بلکه جو امریکای بازی Wolfenstein را نشان می دهد. امریکایی که در آن سال ها قبل به جای انگلیس و روسیه و امریکا، کشور آلمان نازی در جنگ پیروز شده و تمام امریکا در آن یک کشور نازی است.
Wolfenstein 2: The New Colossus به خاطر به تصویر کشیدن امریکایی مغلوب شده توسط نازی ها توجه بسیاری را به خود جلب کرد. این توجه گسترده زیاد عجیب نیست، امریکایی که اعضای شنل پوش KKK در خیابان های آن پرسه می زنند و پرچم های نازی با نسیم عصرگاهی در آن تاب می خورد تصویر وحشتناکی است اما صددرصد خیالی نیست. در امریکای خیالی Wolfenstein 2: The New Colossus ابتکارات شهرسازی جالبی به کار رفته است که می توان آن را در کنار نوآوری های بسیار زیاد این سری قرار داد. کمتر عنوانی شاهد این سطح از نوآوری و وارد کردن تخیل ممکن در دنیای واقعی بوده است. دلیل این مساله آن است که تیم سازنده ی MachineGames هیچ محدودیتی برای دنبال کردن ایده های جسورانه برای خود قائل نمی شوند. آن ها این ویژگی را از بازی اصلی Wolfenstein مربوط به سال 1992 گرفته اند.
جنز ماتیس (Jens Matthies) سرپرست خلاق Wolfenstein این هفته در QuakeCon مهمان من بود تا به پرسش هایی در مورد ولفنشتاین سه بعدی پاسخ دهد و علاقمندان را بیشتر با خصوصیات این نسخه از ولفنشتاین آشنا کند. او می گوید:
« ما تصمیم گرفتیم توجه ویژه ای به نسخه ی اصلی Wolfenstein سه بعدی داشته باشیم و از آن الهام بگیریم. ویژگی فوق العاده ی بازی این است که بیانی کاملا ناب از آزادی خلاقانه دارد. اگر به روند تهیه ی این بازی توجه کنید می بینید کسانی که آن را ساخته اند اصلا بخش بازاریابی نداشتند و هیچ نگرانی ای در مورد ناشر در آن ها دیده نمی شد. سازندگان اولیه ی بازی خود را در قید و بند آنچه که “تشریفات اداری بازی ویدئویی” نامیده می شود قرار ندادند. به همین خاطر آزادی عمل پیدا کردند تا از کار خود لذت ببرند ».
می توان گفت همین حس آزادی در سازندگان باعث ساخته شدن یک جنگ تمام عیار در مقابل هیتلر شد و تصویری را به وجود آورد که در آن کاراکتر بازی دو تفنگ اتوماتیک چند لول در دستان خود دارد و رهسپار نبرد مسلحانه است.
در نسخه ی New Colossus، یکی از مراحل بازی طوری ساخته شده که در آن BJ که به شدت زخمی شده باشد در نبرد علیه نازی ها شرکت کند، آن هم در حالی که روی ویلچر زهوار دررفته نشسته است. چنین تصویر حتا در ذهن بازی سازان دیگر هم نمی گنجد. در حالی که BJ با ویلچر خود را به نبرد مسلحانه می کشاند، Set دانشمندا دیوانه ی سازمان New Order در حال ساختن تله های مایکروویو است که نازی ها هنگام رد شدن از آن کباب می شوند. این نمایش مسخره ی بارها و بارها افتادن نازی ها در تله ی مشابه همان خصوصیت جسورانه ای است که در Wolfenstein سه بعدی شاهد آن بودیم.
ماتیس در این مورد می گوید:
« اگر به نیروهای هیتلر و مسخرگی تلاش آن ها نگاه کنید شاید در ابتدا با خود بگویید: این ناشی گری است. اما گر عمیق تر نگاه کنید نتیجه ی کار کسانی را می بینید که ذهن آزادی دارند. آن ها از پیامدهای ابتکارات خود نترسیدند و همین پیامدها بازی Wolfenstein سه بعدی را مشهور کرد. این همان رویکردی است که ما در تیم سازنده ی MachineGames عمدا به دنبال اجرای آن هستیم. اگر اعضای تیم از چیزی خوششان بیاید، آن را در بازی می گذارند. آن ها دوست داشتند نازی ها را با تابش مایکروویو کباب کنند و همین کار را هم کردند. ».
حس آزادی موجو در بازی چندین بار خود را در شوخی ها و بخش های فرعی بازی نشان می دهد. سربازان که در یک بار مشغول وقت گذانی هستند از لیوان های ریز امریکایی گله می کنند و چند جنگلی را که لباس های نژادپرستان KKK را پوشیده اند مسخره می کنند و دست می اندازند. آزادی شوخی کردن به نظرات تیم MachineGames در مورد فاشیسم هم راه پیدا کرده است. یک زن افسرده سراغ یکی از فسران نازی می رود و با او مشغول صحبت می شود، او زیرکانه یک تکه ی نژادپرستی می اندازد و می گوید سبک جز « موسیقی جنگلی » است (سبک جز را سیاهپوستان ایجاد کردند). این طور چیزهاست که مسئولان روابط عمومی یک شرکت را عصبی می کند و سازندگان Wolfenstein 3D از همین روند برای پیشبرد بازی استفاده کرده اند.
تا به اینجای کار به نظر می رسد استفاده از رویکرد Wolfenstein 3D در مورد نسخه ی Wolfenstein 2: The New Colossus جواب داده است. در New Colossus شما می توانید تبر آتشین پرت کنید و البته هدف پرتاب که جمجمه ی سربازان نازی است این کار را لذت بخش تر کرده است. به دست گرفتن 2 تفنگ هم کار جذابی است. اگر دو شاتگان اتوماتیک بردارید می توانید برای سربازان دشمن نقش چرخ گوشت را بازی کنید. سر و صدای اطراف و پخش شدن خون در کنار آنچه که گفتیم New Colossus را به یک تجربه ی فرح بخش تبدیل کرده است. به خصوص برای کسانی که در مورد جزییات سخت گیری نمی کنند و اندکی چاشنی حماقت را در بازی می پسندند.
New Colossus پس از آخرین نسخه ی Doom که در 2016 عرضه شد دومین گیمی است که روی موتور جدید id یعنی idTech6 اجرا می شود. idTech6 یک پلتفرم چندگانه است که نقش موتور بازی را ایفا می کند و توسط شرکت id Software ساخته شده است. این موتور بازی روی سه پلتفرم PC، Playstation و Xbox کار می کند، در نتیجه نسخه ی New Colossus روی هر سه ی این کنسول ها کار می کند. New Colossus بازی ای است که چند سال دیگر هم لذتش را از دست نمی دهد. این نسخه نسبت به نمونه های قبلی حرفه ای تر ساخته شده است. اسلحه ها سنگین و خشن هستند و روند بازی در هیچ کجا کند نمی شود. New Colossus همان نمای نرم و صیقلی را دارد که Doom را اینقدر جذاب کرد اما المان رنگ در مورد نازی ها بیشتر به کار رفته و به جای ارائه ی یک نمای هیولا مانند از نیروهای نازی آن ها را طبیعی تر ساخته است. البته نباید آن ها را با سربازان نازی واقعی جنگ جهانی دوم مقایسه کرد زیرا این ها در این دنیای خیالی زمان حال هستند.
جنبه ی دیداری و گرافیکی یک بازی اهمیت زیادی دارد. اولین چیزی که توجه بازیکن را به خود معطوف می کند گرافیک بازی است. اما این سطح توجه کم نمی شود و تا زمانی که بازیکن از یک گیم خارج نشده با او می ماند. ماتیاس در مورد جنبه ی دیداری New Colossus می گوید :
« یکی از نخستین تصمیماتی که ما در مورد این نسخه گرفتیم این بود که به هیچ عنوان آن را کارتونی و فانتزی نکنیم. البته از یک دید می توان گفت آنچه در بازی می بینیم اغراق شده است اما تیم اصلا به دنبال ساختن افسانه از ایده ی Wolfenstein نرفت ».
